معمار: Eero Saarinen

سال: 1955

شهر: کمبریج

کشور: ایالات متحده آمریکا

عکاسان: Flickr User: isabelle (CC BY-NC-SA), Flickr User: j.czliao, Flickr User: kathia shieh, Flickr User: caribbeanfreephoto

توضیحات ارائه‌شده توسط معماران: (متن ترجمه شده از انگلیسی)

ارو سارینن یکی از معماران برجسته قرن بیستم است که معمولاً به عنوان یک استاد در حرفه خود شناخته می‌شود. طراحی او برای کلیسای ماساچوست اینستیتوی فناوری (MIT) به نوعی متفاوت از آثار پیشین او است. این کلیسا که در سال ۱۹۵۵ تکمیل شد، یک حجم ساده استوانه‌ای شکل دارد که در عین سادگی، کیفیتی پیچیده و رازآلود در درون خود دارد. طراحی ساده ارو سارینن تحت تاثیر فرم داخلی و نوری است که به منظور بیدار کردن روحانیت در بازدیدکننده طراحی شده است.

این کلیسای غیر مذهبی قرار است بیش از یک ساختمان دینی باشد؛ به گونه‌ای که مکانی برای تنهایی و فرار فراهم کند و فرآیند تفکر را در بازدیدکننده تحریک کند. این بنا در قلب پردیس MIT واقع شده و فرم استوانه‌ای آن، سختی و خشکی شبکه orthogonal پردیس را می‌شکند.

کلیسا در یک منطقه جنگلی کوچک در پردیس قرار دارد و به عنوان یک شیء ساده در حوضچه Kresge Oval قرار گرفته است. هنگامی که به کلیسا نزدیک می‌شوید، با یک خندق کم عمق بتنی روبه‌رو می‌شوید که کلیسا را احاطه کرده و به درون آن می‌ریزد و اطراف مجموعه‌ای از طاق‌های کم ارتفاع که ساختار کلیسا را فراهم می‌کنند، نفوذ می‌کند. پس از ورود به داخل، بازدیدکننده وارد فضایی کاملاً غیرمنتظره می‌شود که از نمای خارجی قابل پیش‌بینی نبوده است. فضای داخلی با دقت زیاد و ویژگی‌های جوی غنی است که توسط نور طبیعی فیلتر شده به شدت تقویت می‌شود.

به دلیل نمای بدون پنجره، فضای داخلی کلیسا کاملاً از نمای خارجی پنهان است. برخلاف نمای صاف و بدون درز، دیوارهای داخلی از آجر به شکل موجی در اطراف محیط کلیسا حرکت می‌کنند که دینامیک فضایی جدیدی ایجاد می‌کند و توسط خندقی که از خارج به داخل نفوذ می‌کند، روشن می‌شود.

علاوه بر دیوارهای موجی، یکی از ویژگی‌های اصلی طراحی داخلی که جزئی از طرح ارو سارینن نبوده است، اما به طور چشمگیری جو را ایجاد می‌کند، یک مجسمه فلزی اثر هری برتویا است که از نورگیر آویزان است و در نور خورشید می‌درخشد و نور را در فضای داخلی کلیسا پخش می‌کند. این مجسمه به صورت یک آبشار نور در حال افتادن ظاهر می‌شود که به طور مداوم در حال تنظیم، حرکت و بازتعریف فضای داخلی کلیسا است.

از فاصله دور، کلیسای ارو سارینن به نظر نمی‌رسد چیزی بیشتر از یک ساختمان آجری باشد که از نظر سیاق با خوابگاه‌ها و ساختمان‌های قدیمی‌تر پردیس هماهنگ است، اما در داخل کلیسا است که معماری واقعی خود را نشان می‌دهد. فضای داخلی دینامیک به طور اساسی به یک جعبه نور تبدیل می‌شود که نور را از خندق کوچک و نورگیر جذب و فیلتر می‌کند. نور، کلیسای ساده را به کلیسای نور تبدیل می‌کند که به طور مداوم در حال تغییر جو و اثرات غیرمادی است. توجه دقیق ارو سارینن به جزئیات در مورد نور، فضای روحانی را به یک تجربه معماری دینی تبدیل می‌کند که کلمات قادر به توصیف کامل آن نیستند.

“از طریق دستکاری صرف نور و تمرکز آن بر بلوک مرمر سفید درخشان، ارو سارینن مکانی از سکوت عرفانی خلق کرد.” – لیلند م. راث

جهت دسترسی به پروژه‌های بیشتر به این صفحه از سایت مراجعه کنید.