منو
منو
خانه تقریب سعی دارد با بازگشت به ریشه علایق انسان و نزدیکی به طبیعت کیفیت متفاوتی از زندگی شهری را به تجربه در آورد. خانه ای که آلترناتیو دیگری از تجارب سکونت انسان در طبیعت مثل خوابیدن زیر آسمان و تماشای ستارگان و یا تماس نزدیک با درختان و پرندگان را بازسازی کند. در سال های اخیر با از بین رفتن بخش عمده ای از باغ های تهران، پرندگان که از گذشته با انسانها ی شهرنشین همزیستی داشته اند، فضای مطلوب زندگی در شهر را از دست داده اند. در این پروژه فضای سبز عمودی در وجه بیرونی ساختمان به همراه درختانی که روی نما و بام کاشته میشوند، در کنار بافت چوبی نما، اکوسیستمی طبیعی میسازند که میتواند مطلوب پرندگانی باشد که در فضای آلوده شهر جایی برای استراحت ندارند. صوت پرندگان، بعد دیگری به ابعاد فضای معماری اضافه میکند. دیوار گیاهی از حیاط پایینی تا فضای بام سبز بالا میرود. این دیوار فضای سبز حیاط را به باغچه ای روی بام متصل میکند. بدین ترتیب وجه بیرونی ساختمان از قاعده یک نمای دو بعدی خارج میشود. در طرفین فضای سبز نما تراس هایی مشرف بر دیوار سبز قراردارند. فضایی که تماشای منظره خیابان و باغ مجاور آن را در یک تراس خصوصی بدون مشرف میسر میکند. بافت چوبی متحرک تراس ها ضمن کنترل نور آفتاب ، محدوده خصوصی تراس را تعریف میکند.
بر خلاف بسیاری از آپارتمانهای مسکونی در تهران که به منظور فروش ساخته میشوند این خانه برای زندگی یک پدر و دختر با سبک زندگی، علایق و نیازهای مشخص طراحی شده است. خانه شامل یک واحد دوبلکس برای پدر، یک واحد دوبلکس برای دختر و یک طبقه مجزا برای معاشرت های دوستانه و میهمانی ها است. فضای بام که در امتداد فضای سبز نما قرار دارد به صورت باغچه خانوادگی مشترک قابل استفاده است. استخر و فضاهای ورزشی در طبقات زیر زمین واقع شده اند.
تقریب
واژه تقریب در نام این پروژه مفهومی است مرتبط با خاصیتی که در آثار هنری و صنعتگری ساخته دست بشر وجود دارد. همان خاصیتی که باعث میشود آثار ساخته دست انسان منحصر به فرد و تکرار ناپذیر باشند. این مفهوم در مقابل دقت ماشینی و تکرار پذیری در تولیدات صنعتی و کارخانه ای به کار گرفته شده است.
در کشورهایی نظیر ایران که نیروی انسانی همچنان نقش مهمی در پروسه ساخت و اجرای طرح معماری دارد، ارزش گذاری این پتانسیل میتواند ، وجوه انسانی پروژه را برجسته تر کرده و وجه تمایز آثار معماری ایران نسبت به کشورهایی باشد که با استفاده از تکنولوژی های پیشرفته ، پروسه اجرا و بعضا طراحی را تقریبا بدون دخالت انسان و به صورت ماشینی پیش میبرند. برجسته کردن خاصیتی که کار صنعتگری به محصول نهایی معماری اضافه میکند طبیعتا به معنی حذف تکنولوژی از پروسه اجرایی نیست ، بلکه به مفهوم برجسته کردن امکاناتی است که از شرایط خاص پروسه ساخت در ایران بیرون آمده و بعضا به عنوان نقطه ضعف عنوان میشود.
در پروژه خانه تقریب، مصالح طبیعی به همان واریاسونی که در طبیعت وجود دارند شکل میگیرند و از تحمیل نظم دقیق هندسی به مصالح طبیعی عمدا” اجتناب شده است. پروسه برش و شکل دادن به این ماتریال ها تا زمانی که در بخش های مختلف پروژه نصب میشوند توسط نیروی انسانی و با ارزشگذاری خطای دست انسان انجام میشود. قطعات چوب نما با اندازه های تقریبی و آزادی نسبی کارگران در نحوه برش قطعات، برش داده میشوند. نتیجه قطعاتی از چوب هستند که از یک خانواده و با یکدیگر مشابه اند، اما به لحاظ هندسی دقیقا مساوی نبوده و تکرار ناپذیرند. خاصیتی شبیه به تشابه تقریبی شکل میوه های یک درخت در طبیعت.
The small house is located in the west side of Tehran, where the city has found its way between the steep slopes of ALBORZ chain on north and the salty desert on south. The building is located on a narrow plot (w=8.5) and is confined on two sides by the other houses. A small setback from the street, provides just enough space for a small front yard. The term approximation stands for the approach of humanizing the entire process of creation, from drawing to execution, by valorizing the defects versus perfectness of works entrusted to machines. Formerly, in her “40 Knots House, she tried to valorize the human imperfectness in a traditional way of performing art work, borrowed from the carpet weaving craft.
In the “Approximation House”, the craftsmen can express themselves through personalizing their way of shaping thousands of pieces of wood, that are going to be the main material for the façade. In that specific context, facade is the only architectural element, which can efficiently connect the building to its surroundings. Here façade is much more than a decorated screen; it is a penetrable green micro ecosystem, which connects the courtyard to the roof and extends on both side as elements of green floor and roof garden. The house consists of two duplex apartments in which will reside a father with his daughter. There will be also an apartment dedicated to guesthouse.
Although the apartments are rather small, the interior has all the qualities of a three dimensional space: it is articulated in section and can be discovered from several points of view in the space. The skylights, introduce the natural light and the sky scene into the house.
The function of tridimensional wooden texture is to mitigate the strong sunlight of Tehran and to create a play of light and shadow in interior space. It provides also privacy for the building’s inhabitants. This intricate structure consists of thousands of small wooden round section battens, which will be individually formed and shaped by the workers within a defined freedom. At the end every piece of wood becomes a unique handmade statue and when installed on the façade the result will be an art work belonging to all the people participating in the construction team work.
Persian gardens are well known around the word. In addition to plants and flowers, birds have been an inseparable part of the gardens. Iranian poets have provided infinite poetic descriptions of the birds and flowers. Iranian traditional chant is based on imitating the song of nightingale. During its growth, the city has swallowed most of the existing gardens and woods. The 180 different species of bird, except a few, could not adapt themselves to the new artificial habitat. In addition to dense vegetation, the approximation house is a critical project to the destruction of Tehran’s gardens and the loss of bird habitat.
” تمامی حقوق مادی و معنوی محتوا متعلق به پایگاه خبری جهان معماری می باشد “
