منو
منو
پروژه در قلب منطقه صنعتی محمودآباد اصفهان در یک کارخانه ابزارزنی سنگ شکل گرفت؛ بستری آکنده از صدا، گردوغبار و تنوع بی‌پایان سنگ‌های اسلب و مصنوعات تراش‌خورده.
مأموریت طراحی ما دو بخش داشت:
نخست، ساخت دیواری جداکننده که درون سوله بخشی از فضای تولید را از سایر بخش‌ها جدا کرده و آن را به شورومی مستقل تبدیل کند؛ دیواری که همزمان عایق صوت و گردوغبار باشد؛ دیواری که قرار بود با ساندویچ پانل ساخته شود.
و دوم، طراحی ساختمانی اداری در زمین روبه‌روی سوله که پاسخگوی نیازهای فضایی شوروم و کارخانه باشد.
کشف فضای گمشده
پاسخ در خود کارخانه نهفته بود – در فضایی گمشده و ناپیدا میان ستون‌ها و تیرها و مهم‌تر از همه در نوار سه‌متری‌ای که جرثقیل‌های دو سوله‌ی مجاور توانایی حرکت در آن را نداشتند. این فضای پرت و بلااستفاده با عرض سه‌متری کشف شد و به نقطه‌ی آغاز ایده تبدیل شد.
دیوار زیست‌پذیر
از این مشاهده، مفهوم «دیوار زیست‌پذیر» پدید آمد؛ دیواری که نه تنها مرزی میان شوروم و کارخانه باشد، بلکه خود بدل به بستری برای سکونت، نمایش و تجربه‌ی فضا گردد و سپس فضاهای مورد نیاز اداری و گالری را که قرار بود در زمین روبرو بی‌سطحی را اشغال کنند، در درون خود جای دهد.
دیواری که هم به مرز میان دو سوله و جدا کردن شوروم و فضای تولید پاسخ دهد، هم در درون خود شامل فضاهایی باشد.
با ابداع ساختار «دیوار زیست‌پذیر»، توانستیم به هر دو نیاز موضوعی کارفرما پاسخ دهیم. فضاها دیگر سطح زمین را اشغال نمی‌کردند و در دل همان دیوار جداکننده و در محدوده‌ی بلااستفاده‌ای که جرثقیل‌ها ایجاد کرده بودند، مستقر شدند.
این ساختار همچون یک دستور زبان معماری، قابلیت توسعه دارد و می‌تواند به نیازهای آینده نیز پاسخ دهد.
دیوار ایجاد شد که از بین ستون‌ها و در همان فضای خاموش بین جرثقیل‌ها (که عموماً بی‌کاربرد می‌ماند) تاب می‌خورد و پیش می‌رفت. این دیوار دیگر یک خط صلب نبود؛ صفحه‌ای سنگی بود که شکافته می‌شد و فضاهایی تازه درون خود خلق می‌کرد.
بدین ترتیب، پلان نه در سطحی افقی که بر روی خط دیواره تعریف شد؛ جایی که پلان و نما در هم تنیدند و سازماندهی فضایی بازتعریف شد.
برای بازتعریف دیوار، به‌جای ساندویچ پنل به مصالح همان کارخانه بازگشتیم؛ خورده‌سنگ‌های ضایعاتی.
این سنگ‌ها درون توری‌های گابیونی خشک‌چین شدند و در میان دو لایه سنگ، عایق‌ها جای گرفتند – ترکیبی اقتصادی، مقاوم و زیبا.
در مرحله‌ی بعد، جداره‌ی گابیونی دیوار بریده شد و اتاقک‌های فلزی درون آن جای گرفتند؛ حجم‌هایی که یادآور برش‌هایی از توده‌ی سنگ هستند و بر اساس برنامه‌ی پرسنل، مسیر حرکت مشتری و منطق عملکردی کارخانه سازماندهی شده‌اند.
این ماژول‌ها سپس با پوششی از سنگ و گابیون هم‌راستا با نیمی از دیوار پوشانده شدند. این حجم‌های بیرون‌زده، در کنار عملکردی بودن‌شان، استعاره‌ای از فرآیند تولید در کارخانه‌ی سنگ هستند: برش، پرداخت، و خلق.
دیوار زیست‌پذیر یک دیوار دووجهی است که هر طرف آن عملکردهای مستقل و مجزایی ارائه می‌دهد؛
یک سو به فضای شوروم اختصاص دارد و اتاق‌ها و فضاهای مرتبط با نمایش و تجربه‌ی محصول را در خود جای می‌دهد،
و سوی دیگر به فضای کارخانه متصل است و اتاق‌های مرتبط با تولید و عملیات کارخانه را در بر می‌گیرد.
جهت دسترسی به پروژه های بیشتر به این صفحه از سایت مراجعه کنید.
” تمامی حقوق مادی و معنوی محتوا متعلق به پایگاه خبری جهان معماری می باشد “