سبک آرت‌دکو در طراحی داخلی

سبک آرت‌دکو (Art Deco) یکی از جنبش‌های تأثیرگذار در حوزهٔ هنرهای تزئینی، معماری و طراحی داخلی در اوایل قرن بیستم است که اوج شکوفایی آن در دهه‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ میلادی رقم خورد. این سبک برای فرم‌های هندسی براق و استیلیزه‌شده، ترکیب‌بندی‌های متقارن چشمگیر و کاربرد مواد صنعتی مدرن شهرت دارد. نام «آرت‌دکو» برگرفته از نمایشگاه بین‌المللی هنرهای تزئینی و صنعتی مدرن (Exposition Internationale des Arts Décoratifs et Industriels Modernes) در پاریس سال ۱۹۲۵ است که برای نخستین بار جلوه‌های این سبک نوظهور را به جهان معرفی کرد.

طراحی آرت‌دکو در واقع تجلی تبدیل روحیهٔ مدرن به مُد تجملی بود؛ آثاری که در این سبک خلق می‌شدند از اشیاء لوکس دست‌ساز تا محصولات تولید انبوه را در بر می‌گرفتند، اما در همه حال هدف پدیدآوردن زیبایی‌شناسی صیقلی و ضدّسنّتی‌ای بود که نماد ثروت، نوگرایی و شکوه عصر خود باشد. آرت‌دکو به سرعت به سبکی جهانی بدل شد و در معماری بناهای شاخص، دکوراسیون داخلی فضاهای مسکونی و تجاری، طراحی مبلمان، مُد و حتی صنایع خودروسازی و کشتی‌سازی تأثیر گذاشت.

در این مقاله به ترتیب به تاریخچهٔ شکل‌گیری سبک آرت‌دکو، ویژگی‌های بصری و مفهومی آن، عناصر اصلی در طراحی داخلی (از قبیل رنگ، متریال، مبلمان، نورپردازی و تزئینات)، تأثیرات فرهنگی و صنعتی مؤثر بر این جنبش، نمونه‌های اجرایی برجسته در فضاهای مختلف (مسکونی، تجاری و هتل‌ها) و سرانجام احیای دوبارهٔ سبک آرت‌دکو در طراحی معاصر می‌پردازیم.

.

.

.

.

تاریخچهٔ شکل‌گیری سبک آرت‌دکو

آرت‌دکو در بستر تحولاتی که پس از جنگ جهانی اول در اروپا رخ داد شکل گرفت. از نظر سبک‌شناسی، این جنبش متأثر از جریان‌های هنری پیشین نظیر هنر نو (آر نوو)، مکتب آلمانی باوهاوس و نقاشی کوبیسم بود و حتی شکوه تئاتری باله‌های روسی سرگئی دیاگیلف نیز بر ذوق طراحان آن بی‌تأثیر نبود. همزمان، کشفیات باستان‌شناسی و گرایش به فرهنگ‌های کهن الهام‌بخش هنرمندان آرت‌دکو شد؛ از نقوش مصر باستان و الگوهای یونانی-رومی گرفته تا تأثیراتی از هنر سرخ‌پوستان آمریکا و هنر شرق آسیا در آثارشان دیده می‌شود. این سبک در اوایل دههٔ ۱۹۲۰ میلادی ابتدا در پاریس و دیگر پایتخت‌های اروپا بالیدن گرفت و در نمایشگاه ۱۹۲۵ پاریس رسماً هویت خود را تثبیت کرد.

دههٔ ۱۹۲۰ را می‌توان دوران طلایی گسترش آرت‌دکو دانست که همزمان با رونق اقتصادی دورهٔ «غرش بیست‌ها» (Roaring Twenties) با اقبال عمومی مواجه شد. در دههٔ ۱۹۳۰ نیز با وجود آغاز رکود بزرگ اقتصادی، آرمان‌های آرت‌دکو ادامه یافت و چندین پروژهٔ شاخص به این سبک طراحی و ساخته شدند؛ برای مثال ساختمان‌های بلندی چون امپایر استیت و کرایسلر در نیویورک و سالن باشکوه Radio City Music Hall از نمادهای معماری داخلی آرت‌دکو در این دوره به شمار می‌روند.

با این حال، وقوع جنگ جهانی دوم و تغییر سلیقهٔ عمومی به سمت سادگی و کارکردگرایی باعث افول محبوبیت آرت‌دکو شد. پس از جنگ، دوران گرایش به سبک بین‌المللی و مدرن میانهٔ قرن آغاز گردید و جلوه‌های پرزرق‌وبرق و هزینه‌بر آرت‌دکو دیگر مقرون‌به‌صرفه یا مطلوب بسیاری از مردم نبود. به این ترتیب تا اواخر دههٔ ۱۹۴۰، سبک آرت‌دکو عملاً جای خود را به رویکردهای نوین طراحی داد و دورهٔ تاریخی خود را به پایان رساند.

.

.

.

.

ویژگی‌های بصری و مفهومی سبک آرت‌دکو

ویژگی‌های ظاهری: فرم‌های ساده و واضح با ظاهر آیرودینامیک (Streamlined) و ترکیب‌های متقارن، از خصیصه‌های بارز آرت‌دکو در طراحی به‌شمار می‌روند. تزئینات این سبک اغلب به شکل نقوش هندسی یا الگوهای استیلیزه‌شده از عناصر طبیعی و انسانی اجرا می‌شود – برای مثال طرح‌های پلکانی، خطوط زیگزاگ، اشکال V-شکل (Chevron) و نقوش پرتوی خورشید (Sunburst) به‌کرات در دکوراسیون آرت‌دکو به‌کار می‌روند.

این گرایش به هندسه و تکرار، متأثر از هنر کوبیسم و سایر جنبش‌های مدرن آن دوران بود؛ در عین حال بسیاری از موتیف‌های سنتی مانند گل‌ها، پرندگان یا پیکره‌های انسانی نیز به صورت اغراق‌شده و کشیده در قالب‌های مدرن بازطراحی شدند و ترکیبی از گذشته و آینده را رقم زدند. استفادهٔ نامتعارف و متنوع از مواد نیز از دیگر ویژگی‌های چشمگیر آرت‌دکو بود؛ طراحان این عصر مواد جدید صنعتی (نظیر پلاستیک باکلیت، شیشه‌های مدرن، کروم و فولاد ضدزنگ) را در کنار مصالح طبیعی گران‌بها (چون انواع چوب، سنگ مرمر، عاج، ابسیدین، برنز و کریستال) به‌کار می‌گرفتند تا جلوه‌ای لوکس و در عین حال آینده‌نگر به فضاها بدهند.

جنبه‌های مفهومی: آرت‌دکو از منظر مفهومی، تجسمی از تجمل‌گرایی خوش‌بینانه و ستایش مدرنیته بود. طراحان آرت‌دکو مجذوب زیبایی‌شناسی عصر ماشین و صنعت بودند؛ ویژگی‌هایی نظیر سطوح صیقلی، پلان‌های ساده، تقارن کامل و تکرار یکنواخت عناصر – که مشخصهٔ تولیدات صنعتی است – الهام‌بخش طرح‌های این سبک به‌شمار می‌رفت.

با این حال، علی‌رغم تأکید بر نوگرایی ماشینی، مهارت‌های دستی و صنایع‌هنری نفیس نیز در آرت‌دکو جایگاهی مهم داشتند. بسیاری از اثاثیه و اشیاء تزئینی آرت‌دکو با کیفیتی ممتاز و جزئیاتی استادانه به دست صنعتگران چیره‌دست ساخته می‌شدند و سپس برخی از آن‌ها در مقیاس انبوه نیز تولید می‌گردیدند. در واقع، آرت‌دکو پلی میان هنر صنعتگرانهٔ سنتی و تولید صنعتی مدرن ایجاد کرد و نشان داد که زیبایی‌شناسی لوکس و نوآوری فناوری می‌توانند به‌صورت همزمان در طراحی داخلی تجلی یابند.

.

.

.

.

عناصر اصلی در طراحی داخلی آرت‌دکو

در طراحی داخلی به سبک آرت‌دکو، به‌کارگیری هماهنگ عناصر گوناگون (از رنگ و مصالح تا مبلمان و نورپردازی) برای خلق فضایی یکپارچه و چشمگیر ضروری است. برخی عناصر کلیدی در طراحی داخلی آرت‌دکو عبارت‌اند از:

رنگ‌ها:

فضای داخلی آرت‌دکو معمولاً با رنگ‌های غنی و چشمگیر تزئین می‌شود. پالت رنگی متداول شامل رنگ‌های موسوم به «جواهرگون» با تُن‌های عمیق و اشباع است – مانند سبز زمردی، آبی لاجوردی، قرمز یاقوتی، بنفش آمتیستی و طلایی – که به‌وفور در این سبک به‌کار می‌روند. این رنگ‌های تند اغلب در کنار سایه‌های خنثی‌تر نظیر کرم، بژ یا زرد ملایم ترکیب می‌شوند تا تعادل بصری ایجاد گردد. یکی از ترکیب‌های رنگی محبوب در آرت‌دکو، تضاد میان سیاه و طلایی است؛ برای مثال در طراحی داخلی بار Beaufort در هتل ساووی لندن از تقابل طلایی ابریشمی و مشکی براق بهره گرفته شده است تا حس تجمل و درام ایجاد کند.

مواد و مصالح:

در این سبک بر استفاده از مواد باکیفیت و پرداخت‌شده تأکید می‌شود. فلزات براق و صیقلی مانند کروم، فولاد ضدزنگ و برنج آب‌دیده برای قاب‌ها و نوارهای مبلمان محبوب بودند. سطوح آینه‌کاری‌شده و شیشه‌های نقش‌دار نیز برای افزایش عمق و روشنایی فضا به‌کار می‌رفتند. پارچه‌های لوکس مثل مخمل، ابریشم و ساتن در مبلمان و پرده‌ها نقش مهمی داشتند. سنگ‌های طبیعی صیقل‌خورده چون مرمر و گرانیت نیز در کف‌پوش‌ها، دیوارها و سطوح به کار می‌رفتند.

مبلمان:

اثاثیهٔ آرت‌دکو ترکیبی از سادگی فرم و تجمل متریال است. خطوط مستقیم یا منحنی‌های نرم، چوب‌های مرغوب پولیش‌شده، فلزات آبکاری‌شده و پارچه‌های مجلل از ویژگی‌های بارز این مبلمان‌اند. طرح‌های هندسی یا موتیف‌های ظریف روی سطوح مبلمان به کار می‌رفت بدون ایجاد شلوغی. مبلمان آرت‌دکو علاوه بر زیبایی، راحتی و کارایی را نیز تضمین می‌کرد.

نورپردازی:

نور در فضای داخلی آرت‌دکو عنصر کلیدی است. لوسترهای بزرگ کریستالی یا شیشه‌ای، نقطهٔ کانونی فضا هستند. چراغ‌های دیواری با فرم‌های هندسی و متریال‌های درخشان برای نور محیطی استفاده می‌شوند. نورهای مخفی و غیرمستقیم نیز با انعکاس روی سطوح صیقلی، درخشندگی ملایمی ایجاد می‌کنند.

تزئینات و دکور:

آینه‌های بزرگ با قاب‌های خورشیدی یا هندسی، تابلوهای هنری با مضامین مدرن، مجسمه‌های برنزی یا چینی استیلیزه، و پارچه‌ها با طرح‌های هندسی یا الهام‌گرفته از فرهنگ‌های باستانی از عناصر اصلی دکور آرت‌دکو هستند. طرح شطرنجی سیاه‌وسفید در کف و نقوش پوست حیوانات (به‌ویژه گورخر) نیز در این سبک رواج داشت.

.

.

.

.

تأثیرات فرهنگی و صنعتی بر آرت‌دکو

آرت‌دکو را می‌توان آمیزه‌ای بین‌المللی از تأثیرات گوناگون دانست که از فرهنگ‌ها و جنبش‌های مختلف الهام گرفته است. طراحان آرت‌دکو به‌طور گسترده از سبک‌های تاریخی اروپا (مانند نقش‌مایه‌های آر نوو و نئوکلاسیک) و همچنین هنر پیشروی معاصر (همچون کوبیسم، فوتوریسم و ساختارگرایی) بهره گرفتند. نمایش‌های پرزرق‌وبرق باله روسی سرگئی دیاگیلف و هنر فولکلور اقوام نیز برای بسیاری از هنرمندان این دوره الهام‌بخش بود.

گرایش به فرهنگ‌ها و تمدن‌های باستانی و رویکرد به اصطلاح «اگزوتیسم» در دههٔ ۱۹۲۰ قوت گرفت؛ مثلاً کشف مقبرهٔ توت‌عنخ‌آمون در سال ۱۹۲۲ موجی از شیفتگی به مصر باستان برانگیخت و به دنبال آن استفاده از نقش‌هایی مانند گل‌های لوتوس، سوسک‌های اساطیری (اسکاراب)، هیروگلیف‌ها، فرم ابلیسک‌ها و اهرام در طراحی آرت‌دکو رواج یافت. به طور مشابه، عناصر هنر آسیای شرقی (چین و ژاپن)، آفریقا و آمریکا‌ی پیشاکلمبی (تمدن‌های آزتک و مایا) نیز گنجینه‌ای از اشکال و الگوهای تازه را در اختیار طراحان آرت‌دکو قرار دادند.

افزون بر این، حال‌وهوای فرهنگی دههٔ ۱۹۲۰ – موسوم به عصر جاز – با تأکید بر نوگرایی، آزادی‌های اجتماعی و تجمل‌گرایی، بستر مناسبی برای رونق گرفتن سبک آرت‌دکو فراهم کرد. فضای سرخوشی پس از جنگ جهانی اول و رشد طبقهٔ مرفه، میل به نمایش ثروت و پیشرفت را در دکوراسیون داخلی تقویت نمود که این میل در ذات سبک آرت‌دکو منعکس شده است.

از منظر صنعتی و فناوری، آرت‌دکو فرزند عصر ماشین بود. زیبایی‌شناسی این سبک تا حد زیادی وام‌دار تصاویر شهری و فناوری‌های نوین اوایل قرن بیستم بود. طراحان آرت‌دکو شیفتهٔ شکل و شمایل قطارهای تندرو، کشتی‌های اقیانوس‌پیمای لوکس و آسمان‌خراش‌های سربه‌فلک‌کشیدهٔ آن دوران بودند؛ این سازه‌ها و مصنوعات، نمادی از پیشرفت و سرعت به‌شمار می‌رفتند و الهام‌بخش طرح‌های معماری و داخلی آرت‌دکو شدند.

برای مثال، بدنهٔ صیقلی و فرم کشیدهٔ یک لوکوموتیو یا هواپیما در طراحی مبلمان و انحنای نمای ساختمان‌های آرت‌دکو بازتاب می‌یافت. تکرار الگوهای پلکانی و خطوط موازی در نماها یا روی مبلمان، یادآور ریتم خطی ماشین‌آلات صنعتی بود. این سبک عملاً فناوری را جشن می‌گرفت و باور داشت که تکنولوژی و طراحی مدرن می‌تواند زندگی را بهتر کرده و آینده را روشن‌تر سازد.

در نتیجه بسیاری از بناها و فضاهای داخلی آرت‌دکو به نوعی ویترین دستاوردهای صنعتی زمان خود بودند – از سالن‌های سینما با تابلوهای نئون و نورپردازی الکتریکی گرفته تا لابی ساختمان‌های اداری که با فلز و شیشهٔ براق تزئین می‌شدند. الگوهای جسورانه و متقارن آرت‌دکو تا حدی نمایانگر پیشرفت تکنولوژیک در صنایعی نظیر حمل‌ونقل و عمران بودند و پیوند هنر با صنعت را در طراحی داخلی به نمایش می‌گذاشتند.

.

.

نمونه‌های اجرایی سبک آرت‌دکو در فضاهای مختلف

فضاهای مسکونی: بسیاری از خانه‌ها و آپارتمان‌های اعیانی در دهه‌های ۲۰ و ۳۰ میلادی با تأثیر از سبک آرت‌دکو طراحی یا تزیین شدند. یکی از نمونه‌های برجستهٔ طراحی داخلی مسکونی به سبک آرت‌دکو، کاخ اِلتَم (Eltham Palace) در جنوب لندن است که در اواسط دههٔ ۱۹۳۰ توسط خانوادهٔ متمول کورتهولد بازسازی شد.

فضای داخلی این عمارت تاریخی به‌گونه‌ای طراحی گردید که آخرین مظاهر تجمل و فناوری روز را دربرگیرد و عملاً یک اقامتگاه فوق‌مدرن را در دل یک بنای قرون‌وسطایی به وجود آورد. برای مثال، در اتاق غذاخوری این کاخ، سقفی با پوشش ورق آلومینیوم و نورپردازی مخفی تعبیه شده بود تا در شب همچون آسمانی براق بدرخشد. بسیاری از عمارت‌ها و ویلاهای شخصی دههٔ ۱۹۲۰ و ۳۰ در اروپا و آمریکا نیز با الهام از آرت‌دکو طراحی یا نوسازی شدند و دارای فضاهایی نظیر سالن‌های پذیرایی با مبلمان لاکچری، حمام‌های کاشی‌کاری‌شدهٔ سیاه‌وسفید، و آشپزخانه‌های مجهز و مدرنی بودند که برای دوران خود بسیار پیشرفته محسوب می‌شدند.

.

.

نمایی از سرسرای بزرگ سالن Radio City Music Hall در نیویورک. طراحی داخلی این فضای فرهنگی با مقیاسی باشکوه، تزئینات هندسی و مواد مجلل – از جمله دیوارها و ستون‌های مرمرین و چلچراغ‌های آویزان بلند – نمونه‌ای شاخص از سبک آرت‌دکو در یک محیط عمومی-تجاری است.

.

.

فضاهای تجاری و اداری:

عرصه‌های تجاری و عمومی نیز بستر مهمی برای نمایش سبک آرت‌دکو بودند. سالن‌های سینما و تئاتر در دههٔ ۱۹۳۰ با معماری و دکوراسیون داخلی آرت‌دکو ساخته شدند تا تجربهٔ بصری خیره‌کننده‌ای به مخاطبان ارائه دهند. تالار مشهور Radio City Music Hall در نیویورک نمونه‌ای بارز از یک فضای داخلی آرت‌دکو است که با کف‌پوش ترزو، دیوارهای مرمرین و باجه‌های بلیط برنجی طراحی شده است. لابی ساختمان‌های اداری آن دوران نیز اغلب با سنگ‌های صیقلی، فلزات براق و نقوش هندسی تزیین می‌شد.

به‌عنوان نمونه، لابی ساختمان کرایسلر در نیویورک – که خود از شاهکارهای معماری آرت‌دکو است – به شکل مثلثی طراحی شده و تنها بخش عمومی این برج به‌شمار می‌رود؛ کف آن با سنگ تراورتن زرد سیِنا مفروش شده و دیوارهایش با گرانیت قرمز پوشیده شده است، در حالی که چراغ‌های دیواری از سنگ مرمر آبی بلژیکی ساخته شده‌اند و جزئیات کرومی (فولاد ضدزنگ) در سراسر این فضای عظیم به چشم می‌خورد.

این ترکیب متریال‌های گران‌بها و فرم منحصربه‌فرد، فضایی ماندگار و باشکوه پدید آورده که هنوز هم بازدیدکنندگان را تحت تأثیر قرار می‌دهد. به‌طور مشابه، فروشگاه‌های بزرگ و لابی ادارات مرکزی شرکت‌ها در این دوره با سطوح آینه‌کاری‌شده، ستون‌های استیل و چلچراغ‌های مجلل مزین شدند تا تصویر پیشرفته و لوکسی از کسب‌وکار را به نمایش بگذارند.

.

.

.

.

هتل‌ها و اماکن اقامتی:

در صنعت هتلداری، سبک آرت‌دکو به خلق برخی از افسانه‌ای‌ترین فضاهای داخلی انجامید. برای نمونه، هتل کلاریج (Claridge’s) در لندن که در دههٔ ۱۹۲۰ طراحی شد، به‌عنوان نمادی از شکوه آرت‌دکو شناخته می‌شود و بسیاری از جزئیات دکوراسیون اصیل خود را تا امروز حفظ کرده است.

طراحی داخلی این هتل ترکیبی ماهرانه از فرم‌های متاثر از آر نوو، کوبیسم و فوتوریسم را با تجمل سبک انگلیسی درهم‌آمیخته است. در اواخر دههٔ ۱۹۲۰، طراح نامدار، بازیل آیونیدِس، تزئین فضای داخلی رستوران و چندین سوئیت این هتل را برعهده گرفت که نتیجهٔ آن فضایی خیره‌کننده و منحصربه‌فرد در زمان خود بود. آن سوی اقیانوس اطلس، هتل والدورف-آستوریا در نیویورک با لابی مجلل خود یکی از نمونه‌های شاخص طراحی آرت‌دکو در آمریکا محسوب می‌شود؛ دیوارنگاره‌های هنری، کف‌پوش‌های موزاییکی و چراغ‌های آویخته از سقف طلاکاری‌شدهٔ آن فضایی به‌یادماندنی و باشکوه خلق کرده‌اند.

سبک آرت‌دکو همچنین به شرق دور نیز راه یافت؛ هتل فیرمونت پیس (Peace Hotel) در شانگهای که در سال ۱۹۲۹ افتتاح شد، با کف‌پوش‌های هندسی طلاکاری‌شده، گنبد شیشه‌ای زرد‌رنگ در سرسرای اصلی، و پالت رنگی شامل سایه‌های اُخرایی ملایم در کنار برق طلا و اشکال برجسته، فضایی مملو از شکوه «دنیای قدیم» پدید آورده است که گویی صحنه‌ای از رمان گتسبی بزرگ را بازسازی می‌کند. این نمونه‌ها نشان می‌دهند که چگونه در اقصی نقاط جهان از مؤلفه‌های مشترک آرت‌دکو – نظیر فرم‌های هندسی، مواد لوکس و طراحی جسورانه – برای آفرینش فضاهایی ماندگار و خیره‌کننده بهره گرفته شده است.

.

.

.

.

بازگشت سبک آرت‌دکو در طراحی معاصر

پس از چند دهه افول نسبی، از اواخر قرن بیستم سبک آرت‌دکو بار دیگر مورد توجه طراحان و منتقدان قرار گرفت و احیای آن آغاز شد. علاقه به نوستالژی و زیبایی‌شناسی غنی دهه‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ سبب شد طراحان معاصر، عناصر آرت‌دکو را به شیوه‌های نوین در فضاهای امروزی به‌کار گیرند. در سال‌های اخیر – به‌ویژه با فرارسیدن صدمین سالگرد نمایشگاه ۱۹۲۵ پاریس – موج تازه‌ای از اقبال به آرت‌دکو در طراحی داخلی به راه افتاده است.

این سبک اگرچه دیگر به صورت کامل و دست‌نخورده در فضاها تکرار نمی‌شود، اما هم‌چنان به‌عنوان منبع الهامی ارزشمند در طرح‌های امروزی حضور دارد. بسیاری از طراحان امروزی به جای بازسازی عین‌به‌عین یک دکور آرت‌دکوی قدیمی، برخی مؤلفه‌های کلیدی آن را اقتباس کرده و با ترکیب در دکوراسیون معاصر، روح آرت‌دکو را به شکلی تازه بازآفرینی می‌کنند.

یکی از روش‌های رایج برای دمیدن روح آرت‌دکو به طراحی معاصر، به‌کارگیری الگوهای هندسی متمایز، مواد غنی و ترکیب آن‌ها با عناصر مدرن است. برای مثال، امروزه استفاده از کف‌پوش‌هایی با طرح‌های سنتی آرت‌دکو نظیر نقش چورَک‌چین (herringbone) یا الگوی شطرنجی در ترکیب با چوب‌های طبیعی، به‌عنوان یادآور تزیینات کف دههٔ ۱۹۳۰ رواج یافته است.

در مبلمان و پوشش‌ها نیز کاربرد پارچه‌های مخمل یا چرم رنگی در کنار سطوح براق لاکی و فلزات درخشان (طلایی یا نقره‌ای)، جلوه‌ای از تجمل آرت‌دکو را در فضایی مدرن ایجاد می‌کند. رنگ‌های غنی مانند آبی نفتی، سبز زمردی و زرشکی عمیق دوباره در پالت‌های امروزی ظاهر شده‌اند؛ اغلب در کنار این رنگ‌ها از عناصر شاخص آرت‌دکو – مانند آباژورها یا لوسترهای با طرح خورشیدی و اشکال هندسی – به عنوان نقاط کانونی در فضا بهره گرفته می‌شود تا یادآور زیبایی‌شناسی آن دوران باشد.

علاوه بر عناصر بصری، فلسفهٔ پشت آرت‌دکو نیز مورد توجه مجدد قرار گرفته است؛ تأکید بر کیفیت ساخت و مصالح عالی، و آمیزش سنت و مدرنیته در طراحی. برخی طراحان معاصر تصریح می‌کنند که در آثارشان از اصول آرت‌دکو پیروی می‌کنند – برای مثال بر استفاده از بهترین متریال‌ها و ترکیب آن‌ها با صنعت‌گری دقیق تأکید دارند – تا شکوه و استحکام آثار آن دوران را تداعی نمایند.

پروژه‌های طراحی داخلی متعددی در سال‌های اخیر با الهام مستقیم از آرت‌دکو اجرا شده‌اند؛ از نوسازی بناهای تاریخی گرفته (برای نمونه، بازسازی هتل چتوول در نیویورک در سال ۲۰۱۰ تحت نظر معمار تیری دسپونت که ضمن حفظ جذابیت آرت‌دکوی اصیل آن، فضا را از دریچه‌ای نو بازتفسیر کرد) تا طراحی رستوران‌ها، فروشگاه‌ها و اقامتگاه‌های جدید که با بهره‌گیری هوشمندانه از نقش‌مایه‌ها و متریال‌های آرت‌دکو، فضایی متمایز و باشکوه پدید آورده‌اند. استمرار محبوبیت آرت‌دکو در دوره‌های مختلف نشان می‌دهد که این سبک فراتر از یک مُد گذرا، واجد کیفیات و ارزش‌های زیبایی‌شناختی ماندگاری است که در هر عصر قابلیت بازآفرینی و تبلور دوباره دارند.

.

.

.

.

سبک آرت‌دکو با گذشت نزدیک به یک قرن از زمان پیدایش، همچنان به‌عنوان یکی از درخشان‌ترین و تأثیرگذارترین جنبش‌های طراحی در تاریخ معماری داخلی شناخته می‌شود. ترکیب ویژهٔ این سبک از تجمل‌گرایی و مدرنیسم، به همراه زیبایی‌شناسی هندسی و مواد نفیس، میراثی ماندگار ایجاد کرده که در دوره‌های مختلف مورد بازخوانی و تحسین قرار گرفته است.

آرت‌دکو نشان داد که چگونه می‌توان سنت و نوآوری را به‌شیوه‌ای هماهنگ در فضای داخلی تلفیق کرد و محیط‌هایی آفرید که هم کارکردگرایی و روح مدرن داشته باشند و هم اصالت هنری و غنای بصری را حفظ کنند. امروز نیز با وجود گذر زمان، جذابیت و شکوه آرت‌دکو در دیدگان طراحان و مخاطبان زنده است و این سبک همچنان به‌عنوان منبع الهامی گران‌بها برای آیندهٔ طراحی داخلی باقی خواهد ماند.

جهت دسترسی به مطالب بیشتر، به این صفحه از سایت مراجعه کنید.

جهت دسترسی به کتب مرتبط با طراحی داخلی، به این سایت مراجع کنید.