منو
منو
این پروژه فاقد مدارک مقاطع و جزییات اجرایی می باشد.
در اين پروژه با دنيايى از تناقضات در خواسته‌هاى كارفرما روبرو بودم.
خواست كارفرمای پروژه خانه‌اى سه خوابه به انضمام يک سوئيت براى سرايدار و دو فضاى مجزا براى مجالس مذهبى و مهمانی‌هاى خانوادگی با توجه به شكاف بين نسل‌هاى اين خانواده، در خمينى شهر اصفهان بود. ايشان خانه‌اى مي‌خواستند كه يادآور خانه‌ی پدريشان با چندين حياط مركزى باشد، البته شغلشان خبر از خانه‌اى سنگى با نماى رومى مى‌داد! (ايشان كارخانه و معدن سنگ داشتند).
“ميان‌سراى ماهوش” از پاسخگويى به خواسته‌هاى كارفرما فراتر رفته و درپى ارزش بخشيدن، ستايش و اتكا بر يكى از ريشه‌اى‌ترين عناصر معمارى ايران يعنى “حياط مركزى و گودال باغچه” بوده و هدفش آفريدن جهانى درونى است كه موجوديت خود را از حياط‌هايش بگيرد و كاربرانش قدرت ارتباط با خاك، درخت، آب و آسمان را داشته باشند.
در اين خانه همه چيز از يک آشتى آغاز شد؛ آشتى ميان شيوه زندگى امروزى با حياط مركزى كه البته كليشه‌هاى پيشين آپارتمان سازى از پس آن بر نمى‌آمدند. پس با در نظر گرفتن تمامى جوانب امر و در راستاى پرداخته‌تر كردن اين ساختارشكنى، تصميم گرفتم براى بارور كردن اين آشتى، خانه را در دل زمين فرو ببرم و از گودال باغچه و حياط مركزى به عنوان شاكله و چارچوب طرح و يك فضاى بنيادين بهره‌مند شوم و در تمامى طبقات، اين الگوهاى حياط مركزى را روى يكديگر بلغزانم تا جانمايى فضاها براساس حياط‌ها شكل بگيرد؛ اين حياط‌ها به مثابه ستون فقرات و مفصل‌بندى فضاهاى داخلى هستند و از اين رو حائز اهميت هستند كه متكى بر جارى كردن نور در فضاهاى داخلى باشند و آبى آسمان راه خود را از طريق همين حياط‌ها به درون مى‌يابد.
اين پيوستگى و توالى و تكثير حياط‌ها و طيف رنگ‌ها در همه طبقات و همنشينى مصالح آجر، كاشى و شيشه‌هاى رنگى با خاك، درخت، آب و آسمان مانند تار و پود در هم تنيده شده است و اين جنبه نمادين و مؤلفه‌هاى معمارى ايرانى منجر به جارى شدن زندگى در اين خانه شده و بنا به گونه‌اى قاعده‌مند، ساكت و بى‌هياهو استقرار يافته كه گويى هميشه آنجا بوده و از ازل زندگى درونش جريان داشته است.
جهت دسترسی به پروژه‌های بیشتر به این صفحه از سایت مراجعه کنید.
” تمامی حقوق مادی و معنوی محتوا متعلق به پایگاه خبری جهان معماری می باشد “