منو
منو
این پروژه فاقد مدارک مقاطع و جزییات اجرایی می باشد.
معمار: SADAR + VUGA
سال: 2025
مساحت: 7128 متر مربع
کشور: اسلوونی
عکاس: Ana Skobe, Matjaž Prešeren
توضیحات پروژه ارائه‌شده توسط معماران: (متن ترجمه شده از انگلیسی)
شهر نوا گوریتسا (اسلوونی) و گوریتسا (ایتالیا) نمونه‌ای نادر از یک وضعیت شهری هستند؛ دو شهر که تنها با خطی نامرئی از مرز ملی از هم جدا می‌شوند. ایستگاه تاریخی راه‌آهن ترانس‌آلپینا که در سال ۱۹۰۶ افتتاح شد، برای مدت طولانی نمادی از جدایی سیاسی و فضایی بود؛ ایستگاهی که تنها چند متر دورتر از مرز و در میدان پیاتزا ترانس‌آلپینا قرار داشت. این پروژه آستانه‌ای را که زمانی به‌عنوان مرز عمل می‌کرد، به فضایی برای ملاقات و هم‌پیوندی تبدیل کرده و زیرساخت راه‌آهن را به بستری برای اتصال دوباره بازتصور می‌کند. این پروژه فرصتی تحول‌آفرین برای نوا گوریتسا و گوریتسا است تا پیوند خود را تقویت کرده و مبادله‌ای مثبت و فرامرزی را پرورش دهند.
یکی از مداخلات کلیدی که اجرای پروژه را ممکن ساخت، کاهش سیستم موجود ۱۴ خط ریلی به ۶ خط و ایجاد یک سکو مرکزی جدید بود. این تغییر، فضایی برای ایجاد یک اتصال پیاده‌رو در زیر ریل‌ها آزاد کرد: زیرگذر ورتاچا، که به‌عنوان پیوندی فضایی و نمادین، تحرک، دسترسی و انسجام شهری را تقویت می‌کند و برای نخستین بار، یک گذرگاه ایمن و مستقیم بین دو مرکز شهری فراهم می‌آورد.
گذرگاه زیر ریل‌ها با دقت طراحی شده تا فراتر از عملکرد صرفاً کارکردی خود عمل کند و به فضایی روشن و خوشایند برای عموم تبدیل شود. این زیرگذر ۳۶٫۶ متر طول و ۸ متر عرض دارد (۳٫۵ متر برای دوچرخه‌سواران و ۴٫۵ متر برای عابران پیاده). در هر دو انتهای زیرگذر، ورودی‌ها به میدان‌های بیضویِ فرورفته‌ای باز می‌شوند که «ورتاچا» یا «خندق» نامیده می‌شوند. این فضاها جریان‌های روزمره را جذب کرده و هم‌زمان امکان استفاده غیررسمی مانند نشستن، گردهمایی یا توقف را فراهم می‌کنند. از زیرگذر، بازدیدکنندگان از طریق پلکان‌های عریض یا رمپ‌های مارپیچی ویژه دوچرخه‌سواران که به دور پیرامون میدان پیچیده‌اند، به سطح بالاتر دسترسی می‌یابند.
متریال‌ها نقش کلیدی در شکل‌دهی به شخصیت فضا دارند. کاشی‌های سرامیکی سفید و براق، نور روز را که از دو انتها و نیز از نورگیر مرکزی بالای سکوی میانی وارد می‌شود بازتاب می‌دهند و فضایی روشن و دعوت‌کننده پدید می‌آورند. کف زیرگذر با کاشی‌های سرامیکی آجری‌رنگ در دو تُن مفروش شده تا مسیرهای پیاده و دوچرخه از هم متمایز شوند. این سنگ‌فرش پرانرژی به میدان‌ها ادامه می‌یابد، جایی که سطوح آجریِ صعودی با شیب‌های سبزِ کاشته‌شده در تضاد قرار می‌گیرند و مداخله را از نظر بصری نرم کرده و عنصر طبیعت را وارد فضا می‌سازند. ویژگی‌های طبیعی دیگر، باغ‌های بارانی در مرکز هر میدان هستند که آب را جمع‌آوری کرده و به تنظیم سطح آب در زیرگذر در دوره‌های بارندگی شدید کمک می‌کنند.
بخش حیاتی دیگر پروژه، نوسازی و مرمت ساختمان ایستگاه ترانس‌آلپینا بود. فضاهای داخلی برای پاسخ‌گویی به کارکردهای معاصر بازطراحی شدند؛ با تمرکز بر لابی ورودی، دفاتر بلیت‌فروشی و یک سالن انتظار جدید. عناصر میراثی کلیدی — از جمله سنگ‌فرش اصلی، پوشش‌های چوبی دیوارها، فِرسکوهای تازه کشف‌شده و سایبان سکوی جانبی — در همکاری نزدیک با مؤسسه حفاظت از میراث فرهنگی (ZVKDS) مرمت شدند.
زیرگذر ورتاچا در حال حاضر به زیرساختی حیاتی شهری و مسیری روزانه برای دوچرخه‌سواران، رفت‌وآمدکنندگان و ساکنان تبدیل شده است. این پروژه تنها شیوه‌ی عبور از خط راه‌آهن را بازتعریف نمی‌کند، بلکه معنای مرز را نیز دگرگون می‌سازد: نه به‌عنوان مکانی برای جدایی، بلکه به‌عنوان فضایی مشترک. بدین ترتیب، نوا گوریتسا و گوریتسا مرز خود را به مکانی برای مواجهه فرهنگی تبدیل کرده و الگویی الهام‌بخش برای همکاری فرامرزی در اروپا ارائه می‌دهند.
جهت دسترسی به پروژه‌های بیشتر به این صفحه از سایت مراجعه کنید.
” تمامی حقوق مادی و معنوی محتوا متعلق به پایگاه خبری جهان معماری می باشد “