منو
منو
در بازسازی این واحد سه خوابه و تبدیل آن به یک واحد دو خوابه با توجه به روحیات و تجربیات زیسته ی کارفرما، فرآیند طراحی به هدف ارتقاء روحیه زندگی در فضاهای محدود امروزی و تجدید نظر در الگوهای فضایی مسکونی گذشته و در نظر گرفتن نیازهای امروزی شکل گرفت.
الگوی زندگی در خانه های گذشته، تجربیات جمعی دلنشینی در فضاهای محدود و مشخص با عملکرد خاص ایجاد می کرد. به عنوان مثال در یک فضا با ابعاد چهارمتر در هشت متر، همه افراد یک خانواده از کوچک تا بزرگ، سر یک سفره، جهت صرف یک وعده غذایی دور هم جمع می شدند.
تجربه زندگی در جمع، این سوال را به ذهن می آورد که چرا در این فضا در یک زمان سی نفر احساس راحتی می کردند اما در حال حاضر اگر هفت یا هشت نفر به طور همزمان در همان فضا باشند، فضا را کوچک حس می کنند ؟
در تلاش بر ارجاع به خاطرات خود از تجربه‌ی خانه های گذشته، به این وجه تمایز با خانه‌های امروزی رسیدیم که عنصر جداکننده در بخش عمومی واحدهای مسکونی امروزه از بین رفته و ما هم اکنون شاهد یک فضای کاملا یکدست و یکپارچه هستیم که در خود نشیمن، پذیرایی، ناهار خوری و بعضا بخشی از آشپزخانه یا تمام آن را در برگرفته است. سوال دیگری که مطرح شد، این بود که آیا حذف این مرزها به روابط فضایی در الگوی مسکن و به خصوص گونه آپارتمانی کمک کرده یا ضربه زده است؟
در پاسخ به این دو پرسش ، ایده اصلی ما، تقسیم فضای یکپارچه به دانه‌های ریزتری توسط تیغه جداکننده شفافی بود که به ما این امکان را می داد تا فضاها بتوانند درصورت نیاز حریم خود را حفظ کنند و یا در صورت لزوم با یک گشایش فضایی، به فضای مجاور خود متصل شوند. اتفاقی که در گذشته میان فضاهای اصلی مانند نشیمن و حیاط، نشیمن و اتاق های گوشواره، نشیمن و فضاهای تقسیم و … با بازشدن دربهای چند‌لنگه در خانه‌های ما معمول و مرسوم بود. این ریز دانه ها مانند لِگوهایی در چیدمان های مختلف کنار هم قرار گرفتند.
در محدوده نیمه خصوصی و عمومی خانه، نشیمن به عنوان خصوصی ترین دانه ی عملکردی در بین پذیرایی، آشپزخانه و نهارخوری، از محور مستقیم دیدی که بین این سه دانه برقرار است کناره‌گیری کرده و در مجاورت ناهارخوری حریم خصوصی خود را فراهم می کند. به طوریکه مسیر حرکت از آشپزخانه به نشیمن یا از پذیرایی به نشیمن از طریق ناهارخوری به مسیری ال شکل تبدیل شده است. در محل اتصال نشیمن به ناهارخوری و پذیرایی به ناهارخوری دو تیغه‌ی جداکننده شفاف قرار گرفت تا اتصال و انفصال را بر حسب نیاز کاربر فراهم کنند.
در بخش خصوصی، اتاق خواب اصلی در ترکیب با فضای مجزا یی به عنوان کلوزت، با امکان جداسازی به همان سبک و سیاق، طراحی شد و در اتاق دوم، براساس نیاز کارفرما به جای تکرار کاربری اتاق مهمان، تصمیم بر در اختیار قراردادن فضا به محل میزآرایش و کمدهای بیشتر -در تکمیل کلوزت- شد.
در زمینه طراحی داخلی ،جدای از ارجاع مفهومی و عملکردی، سعی بر این شد از لحاظ بصری و فرمی نیز در راستای ایده اصلی پروژه ، ارجاعاتی داشته باشیم. مانند استفاده از متریال روی میز ها که شبیه موزائیک های قدیمی است یا رنگ سبز پسته ای برای کابینت ها، استفاده از کمد های چوبی،انتخاب آجر ختایی برای پوشش کف و همچنین قاب بندی مبلمان به وسیله کف سازی درست همانند یک حاشیه فرش عمل می کرد.
جهت دسترسی به پروژه‌های بیشتر به این صفحه از سایت مراجعه کنید.
” تمامی حقوق مادی و معنوی محتوا متعلق به پایگاه خبری جهان معماری می باشد “