منو
منو
سکونت از طریق گفتگویی پویا، سازنده و پویا بین سوژه و مکان پدیدار می شود. ویلای ۱۴۴ در نزدیکی بوشهر، شهری در جنوب غربی ایران در امتداد خلیج فارس، با آب و هوای گرم و مرطوب واقع شده است. معماری مسکونی بوشهر قدیم، که عمدتاً در قرن های ۱۸ و ۱۹ شکل گرفته است، دارای ویژگی‌های منحصر به فردی مانند کوچه های باریک و پر پیچ و خم است که آن را به یکی از گویاترین و نامتعارف ترین روایت های معماری مسکونی سنتی ایران تبدیل می کند.
سازه ویلا شامل سه مکعب سفید است که در سطوح مختلف به هم متصل می شوند و فضاهای داخلی و خارجی را تعریف می کنند. در تقاطع این مکعب ها، ورودی اصلی قرار دارد که به عنوان مرز محوری بین فضای نشیمن اصلی، اتاق خواب ها و حیاط های غربی و شرقی عمل می کند. چیدمان مکعب های کشویی و همپوشانی، حس سبکی و تعلیق را القا می کند و به طور ظریفی منعکس کننده کیفیت فضایی خانه های تاریخی بوشهر است. در امتداد مسیر ورودی، مکعب اصلی اتاق نشیمن به نظر می رسد که بر فراز استخری منعکس کننده با کاشی های فیروزه ای لعاب دار ایرانی شناور است. در گرمای شدید منطقه، حضور و صدای آب، یک نقطه مقابل حسی نرم و لطیف ارائه می‌دهد و لحظه ای از رهایی ملایم را ایجاد می کند.
اتاق نشیمن اصلی، شفاف‌ترین و رو به بیرون‌ترین فضا است که از نظر بصری و عملکردی با چهار حیاط ویلا مرتبط است. در اتاق نشیمن، نقطه کانونی تلویزیون نیست، بلکه یک فرش عتیقه هریس – شاهکاری از هنر بافندگی ایرانی – است که به صورت یک اثر هنری قاب شده روی دیوار به نمایش گذاشته شده است. به طور مشابه، نشیمن کنار پنجره آشپزخانه که با فرش‌های دستباف زنجان مزین شده است، نشان دهنده یک عمل عمدی برای نمایش فرش‌های ایرانی در محیط‌هایی است که طنین نمادین، زیبایی‌شناختی و فضایی آنها را تقویت می‌کند. یک راهروی ۳.۳ متری، ورودی اصلی را به اتاق نشیمن و آشپزخانه متصل می‌کند. دیوارهای این راهرو از سنگ‌های مرجانی تهیه شده از سواحل بوشهر – که زمانی مصالح ساختمانی اصلی در ساختمان‌های تاریخی منطقه بود – ساخته شده است، در حالی که سقف و کف آن با ورق‌های آهن خام پوشیده شده است.
محوطه ویلا به گونه ای طراحی شده است که مسیرهای متعددی را ارائه دهد و به بازدیدکنندگان اجازه دهد باغ را به روش‌های مختلف خواسته و ناخواسته کاوش کنند. این مسیرها تعامل عمیق‌تر و درک عمیق‌تری از باغ و ویلا را فراهم می‌کنند. این باغ مجموعه ای از درختان بومی و نوستالژیک بوشهر است، از جمله انواع مختلف گل کاغذی (محبوب‌ترین درخت بوشهر)، انواع مختلفی از خانواده فیکوس، شش درخت اکالیپتوس بالغ نجات‌یافته و درخت ابریشم باشکوه – چشمگیرترین درخت بوشهر -. در طول فرآیند طراحی، ما کهن‌الگوهای برجسته معماری ایرانی – و به طور خاص‌تر، معماری بوشهری – را کاوش کردیم، جوهره عملکردی آنها را استخراج کردیم و آنها را برای همسو شدن با سبک زندگی معاصر، دوباره پیکربندی کردیم.
در معماری سنتی بوشهر، کوچه‌های بن‌بست وجود ندارد. در عوض، کاربران از طریق شبکه‌ای از کوچه‌های باریک – یادآور هزارتوهای بورخس – حرکت می‌کنند که امکان تجربیات فضایی لایه لایه و روایت‌محور را فراهم می‌کند. در طراحی ویلای ۱۴۴، با الهام از این ویژگی و با هدف تعمیق تعامل سوژه-مکان، سازه عمداً از بن‌بست‌های فضایی رهایی یافته است. نتیجه، طرحی است که تعامل شهودی‌تر، در هم تنیده‌تر و چندروایته‌تری را با مکان دعوت می‌کند.
جهت دسترسی به پروژه‌های بیشتر به این صفحه از سایت مراجعه کنید.
” تمامی حقوق مادی و معنوی محتوا متعلق به پایگاه خبری جهان معماری می باشد “