معمار: I.M. Pei

سال: 1978

شهر: واشینگتن

کشور: ایالات متحده آمریکا

توضیحات پروژه ارائه‌شده توسط معماران: (متن ترجمه شده از انگلیسی)

آنچه در نهایت به‌عنوان «ساختمان غربی گالری ملی هنر» شناخته شد، بخش اولیهٔ این موزه بود که با تأمین مالی مجموعه‌دار هنری، اندرو ملون، شکل گرفت. در اواخر دههٔ ۱۹۳۰، معمار جان راسل پوپ برای طراحی موزه انتخاب شد؛ با این نیت که از همان ابتدا فضایی برای توسعه‌ها و الحاقات آینده در نظر گرفته شود.

پس از گذشت سال‌ها، مسئولیت انتخاب معمار برای گسترش مجموعه بر عهدهٔ پسر ملون، پل ملون، قرار گرفت. او برای این مأموریت به یکی از پیشروترین معماران قرن بیستم، آی.اِم. پی، رجوع کرد.

دو چالش اصلی پروژه برای آی.اِم. پی، «فرم» و «عملکرد» ساختمان بودند. قطعه‌زمین کوچک و ذوزنقه‌ای‌شکل که برای ساخت بنا در نظر گرفته شده بود، سایتی دشوار برای طراحی ایجاد می‌کرد. خیابان پنسیلوانیا که با زاویه‌ای نسبت به ضلع شمالی سایت قرار داشت، محدودیتی نامتعارف به وجود می‌آورد؛ همان‌گونه که مجاورت سایت با نشنال مال در سمت جنوبی نیز محدودکننده بود.

این محدودیت‌ها با شرایط دیگری نیز تشدید می‌شد؛ چراکه زمین مجاور به‌عنوان مسیر رسمی مراسم تحلیف رئیس‌جمهور ایالات متحده تعیین شده بود. با این حال، دشوارترین بخش طراحی آن بود که ساختمان جدید باید در عین هماهنگی با مقیاس یادمانی نشنال مال، با زبان نئوکلاسیکِ ساختمان غربیِ از پیش ساخته‌شده نیز هم‌خوانی پیدا می‌کرد.

برای پاسخ به هندسهٔ خاص سایت، پی از فرم‌هایی استفاده کرد که مستقیماً بازتاب‌دهندهٔ شکل ذوزنقه‌ای زمین بودند. او در توضیح نخستین مواجهه‌اش با سایت می‌گوید:
«در ابتدا یک خط مورب روی ذوزنقه ترسیم کردم و آن را به دو مثلث تقسیم نمودم. این نقطهٔ آغاز طراحی بود.»

مثلث نخست، که متساوی‌الساقین بود، به فضاهای نمایشگاهی اختصاص یافت و مثلث دوم، که قائم‌الزاویه بود، عملکردهایی چون دفاتر اداری، کتابخانه و مرکز مطالعات و پژوهش هنر را در خود جای داد.

این مثلث متساوی‌الساقین به موتیف وحدت‌بخش کل ساختمان تبدیل شد و در کف‌های مرمری، سازهٔ فولادی و نورگیرهای شیشه‌ای سقف تکرار شد. همین زوایای تیز و باز در عناصر دیگری همچون آسانسورهای شش‌ضلعی و میزهای اداری ذوزنقه‌ای‌شکل نیز بازتاب یافته‌اند.

برای ایجاد پیوند بصری میان سبک نئوکلاسیک ساختمان غربی—که بر تعادل و تقارن استوار است—و ساختمان شرقی که میزبان هنر مدرن است، پی نمای بیرونی بنا را با همان مرمر صورتی تنسی اجرا کرد که در ساختمان غربی به کار رفته بود. حتی گردِ حاصل از همین مرمر با بتن مخلوط شد تا رنگ خاص و هماهنگ دیوارهای داخلی شکل بگیرد.

عامل وحدت‌بخش دوم، یک محور قدرتمند فضایی است؛ به‌گونه‌ای که ورودی اصلی ساختمان شرقی در امتداد محور شرق–غرب ساختمان غربی قرار می‌گیرد و میان دو بنا، یک میدان شهری گشوده می‌شود.

این میدان به‌عنوان فضایی انتقالی عمل می‌کند و عناصری مانند سنگفرش‌های مرمری و هرم‌های شیشه‌ای را در بر می‌گیرد؛ هرم‌هایی که به سقف قاب‌بندی‌شدهٔ ساختمان شرقی اشاره دارند. این هرم‌های شیشه‌ای بعدها به یکی از شاخصه‌های شناخته‌شدهٔ موزه‌های طراحی‌شده توسط آی.اِم. پی تبدیل شدند.

فضای داخلی به یک آتریوم بزرگ گشوده می‌شود؛ گشودگی‌ای که بازدیدکنندگان را دعوت می‌کند نگاه خود را به بالا هدایت کرده و بدون احساس سنگینی یا اغتشاش، مسیر دید خود را در اطراف بنا دنبال کنند. هرچند پی در ابتدا قصد داشت خطوط تیز و هندسهٔ مثلثی نمای بیرونی را در داخل نیز تکرار کند، اما در نهایت دریافت که برای ایجاد فضایی گرم و دعوت‌کننده، لازم است این خطوط اندکی نرم شوند.

در همین راستا، او گلدان‌های بزرگ و مدوری طراحی کرد تا در تضاد با لبه‌های تیز فضا عمل کنند. درون هر یک از این گلدان‌ها درختان فیکوس کاشته شد که علاوه بر ایجاد حس مقیاس در آتریوم وسیع، به لطافت و انسانی‌تر شدن فضا کمک می‌کنند.

این ساختمان بخشی از «راهنمای معماری شهر واشنگتن دی.سی.» ماست و در کنار دیگر بناهای شاخص این شهر معرفی می‌شود.

جهت دسترسی به پروژه‌های بیشتر به این صفحه از سایت مراجعه کنید.