رونمایی از طرح جدید میدان تجریش در شمال تهران، موجی از پرسش‌ها و واکنش‌ها را میان شهروندان و متخصصان حوزه شهرسازی برانگیخته است.
پروژه‌ای که به‌گفته مسئولان شهری با هدف «بهبود جریان ترافیک و ارتقای کیفیت محیط» اجرا شده، اکنون به یکی از بحث‌برانگیزترین نمونه‌های مداخله در فضاهای تاریخی پایتخت تبدیل شده است. منتقدان می‌گویند طراحی جدید، اگرچه از نظم هندسی و جزئیات فنی برخوردار است، اما فاقد پیوندی روشن با روح تاریخی میدان تجریش است؛ فضایی که سال‌ها به‌عنوان یکی از نمادهای اجتماعی و خاطره‌انگیز تهران شناخته می‌شد. به باور آنان، در طرح تازه، میدان از «فضای شهریِ زنده» به «عنصر ترافیکیِ انتزاعی» بدل شده است. از سوی دیگر، مجریان پروژه با تأکید بر رویکرد «معاصر و خوانا» در طراحی، معتقدند بازتعریف میدان تجریش ضرورتی اجتناب‌ناپذیر بوده است. با این حال، منتقدان تأکید می‌کنند که مدرنیزاسیون فضاهای شهری بدون درک لایه‌های تاریخی، به از دست رفتن هویت منجر می‌شود. اکنون میدان تجریش در دوگانگی میان «نوسازی» و «هویت» قرار گرفته است؛ میدانی که قرار بود تسهیل‌گر حرکت شود، اما شاید اکنون خود به پرسشی اساسی درباره شیوه مدیریت و طراحی فضاهای شهری در تهران تبدیل شده است.
جهت دستیابی به دیگر اخبار معماری به این بخش از سایت مراجعه کنید.