معمار: line+ studio

سال: 2025

مساحت: 300 متر مربع

شهر: شنزن

کشور: چین

عکاس: Yu Bai

توضیحات پروژه ارائه‌شده توسط معماران: (متن ترجمه شده از انگلیسی)

در ارتفاع ۷۵۳ متری از سطح دریا، کوه می‌شاجیان به‌عنوان سومین قله مرتفع شهر شنژن شناخته می‌شود. این کوه با مسیرهای کوه‌پیمایی شیب‌دار، صخره‌های سنگی آشکار و خاک‌های شکننده‌ای که بر اثر فرسایش شکل گرفته‌اند، مشخص می‌شود. این ناحیه هر ساله کوهنوردان زیادی را جذب می‌کند، اما به دلیل ارتفاع زیاد، ناهمواری زمین و دسترسی محدود، ساخت‌وساز در آن با چالش‌های قابل‌توجهی همراه است. هدف پروژه، ایجاد سکوی دید و استراحت برای بازدیدکنندگان بود که پناه، فضای تماشا و استراحت را فراهم کند و در عین حال حداقل تأثیر محیطی را بر جای بگذارد.

راهبرد طراحی بر اصل «ترمیم به‌جای ساخت» استوار بود. به‌جای ساخت یک بنای شاخص و مداخله‌گر، طراحان رویکردی حداقلی و «غیرمعمارانه» اتخاذ کردند. یک گودال سه‌متری که در گذشته بر اثر فعالیت‌های انسانی ایجاد شده بود، برای استقرار کاربری‌های خدماتی پایه مورد استفاده قرار گرفت و نیاز به حفاری یا تخریب جدید را کاهش داد. در بالای این بخش، یک حجم سازه‌ای واحد ایجاد شد — همچون «سنگ مصنوعی» که در خط‌الرأس کوه جای گرفته و ادامه‌ی بصری سنگ‌های طبیعی پیرامون را دنبال می‌کند. این پیکربندی ضمن حفظ پیوستگی مسیرهای پیاده‌روی موجود، سکویی مرتفع برای تماشا و استراحت فراهم می‌کند.

انتخاب مصالح نقش محوری در راه‌حل طراحی داشت. از بتن فوق‌العاده پرفشار (UHPC) به دلیل دوام بالا، مقاومت در برابر فرسایش و نیاز کم به نگهداری استفاده شد. تیم طراحی در چندین مرحله نمونه‌سازی، بافت سطح بتن را اصلاح کرد تا سطحی زبر و طبیعی هماهنگ با سنگ‌های بومی منطقه به‌دست آید. ترکیب بتن سازه‌ای درجا ریخته‌شده با لایه‌ای نازک از بتن UHPC، تعادلی میان استحکام سازه‌ای و کنترل کیفیت سطحی ایجاد کرد.

فرآیند ساخت، که بعدها از آن با عنوان «پروژه سه‌گانه‌ی شنژن» یاد شد، به دلیل بیشترین ارتفاع، پیچیده‌ترین اجرا و دشوارترین حمل‌ونقل در سطح شهر شناخته شد. به دلیل نبود مسیر دسترسی برای خودرو، تمامی مصالح با استفاده از قاطر، پهپاد، سیستم کابل‌بر و نیروی انسانی به محل منتقل شدند. این روش، کمترین میزان آسیب محیطی را به‌جا گذاشت و در عین حال، امکان انتقال دقیق قطعات به قله را فراهم آورد.

سکوی تماشای تکمیل‌شده، در هماهنگی کامل با زمین طبیعی قرار گرفته و با محیط رقابت نمی‌کند. این سکو پناهی در برابر باد و باران فراهم می‌کند، محل استراحتی برای کوهنوردان است و نقطه‌ای پایدار برای مشاهده‌ی چشم‌انداز به شمار می‌رود، در حالی که پیوستگی زمین‌شناسی کوه را نیز حفظ می‌کند. این پروژه نشان می‌دهد که مداخله‌ی معماری در محیط‌های طبیعیِ دشوار می‌تواند با حداقل میزان آسیب، استفاده‌ی تطبیقی از شرایط موجود و بهره‌گیری از مصالح بادوام تحقق یابد.

در مجموع، سکوی تماشای می‌شاجیان نمونه‌ای از طراحی کم‌تأثیر و با عملکرد بالا در یک محیط کوهستانی چالش‌برانگیز است؛ پروژه‌ای که نیازهای عملکردی را پاسخ می‌دهد، در منظر طبیعی ادغام می‌شود و نشان می‌دهد که راه‌حل‌های معماری در بسترهای حساس می‌توانند بر ادغام با طبیعت، دوام و مسئولیت‌پذیری زیست‌محیطی تمرکز داشته باشند.

جهت دسترسی به پروژه‌های بیشتر به این صفحه از سایت مراجعه کنید.