خانه ایمز که در ابتدا با عنوان خانهٔ شماره ۸ از مجموعهٔ خانه‌های موردی (Case Study House No. 8) شناخته می‌شد، سکونتی مدرن با فضایی دلپذیر بود که در نهایت خودِ معماران در آن اقامت گزیدند.
چارلز و ری ایمز طراحی این خانه را در سال ۱۹۴۵ برای برنامهٔ Case Study House که توسط مجلهٔ Arts and Architecture در لس‌آنجلس منتشر و اجرا می‌شد، آغاز کردند. هدف این برنامه، طراحی خانه‌هایی بود که بر استفاده از مصالح و فناوری‌های جدید توسعه‌یافته در طول جنگ جهانی دوم تمرکز داشتند.
ایدهٔ اصلی این بود که خانه از مصالح پیش‌ساخته (prefabricated) ساخته شود؛ مصالحی که ساخت را آسان کنند، کمترین دخالت را در سایت داشته باشند و در عین حال سبکی مدرن را به نمایش بگذارند.

خانه ایمز بر روی زمینی به وسعت سه آکر (حدود ۱۲ هزار مترمربع) در بالای صخره‌ای به ارتفاع ۱۵۰ فوت (حدود ۴۵ متر) با چشم‌انداز به اقیانوس آرام واقع شده است. زمین مورد نظر، بخشی هموار در میان شیب‌های تند پیرامون است که دیواری حائل در سمت غرب ایجاد می‌کند. پاسخ طراحی به این وضعیت، ایجاد یک دیوار حائل بتنی بود که دو حجم جدا از هم – تفکیک‌شده به‌وسیلهٔ حیاط مرکزی – را به هم پیوند می‌دهد و ساختار کلی اقامتگاه را شکل می‌دهد.

این دو حجم عملکردی متفاوت دارند: یکی فضای سکونت است و دیگری استودیو کاری. هر دو در گوشه‌ها و انتهای بیرونی خود دارای فضاهای دو‌ارتفاعی هستند. این ویژگی باعث ایجاد ترکیبی با ریتم فضایی در پلان می‌شود و در نمای بیرونی نیز به‌صورت خوانا دیده می‌شود؛ به‌گونه‌ای که حیاط میانی نقش فضایی دو‌ارتفاعی را میان دو حجم ایفا می‌کند.

در کنار دیوار بتنی حائل، سازهٔ خانه با اسکلت فولادی ساده‌ای اجرا شده است. این اسکلت از ستون‌های H به عرض ۴ اینچ برای دیوارها و تیرهای مشبک فولادی به عمق ۱۲ اینچ برای سقف تشکیل شده است. قاب فولادی با ترکیبی از صفحات رنگی مات و شفاف پر شده که به‌صورت موزاییکی در کنار هم قرار گرفته‌اند تا در طول روز نور متغیر و پویایی در فضاهای داخلی ایجاد کنند.

توجه ویژه به نور در طراحی و نحوهٔ سامان‌دهی نما، ارتباطی مستقیم با تأثیرپذیری از معماری ژاپنی دارد. این دقت و حساسیت در جزئیات، با وجود تأکید بر ایدهٔ پیش‌ساختگی و صنعتی بودن سازه، مانع از نمایش این مفهوم نشد. خانه عمدتاً از اجزای استاندارد ساخته شد؛ برای نمونه، پنجره‌ها دارای عرض استاندارد ۳ فوت و ۴ اینچ (حدود ۱ متر) هستند.

در تضاد با قاب فولادی سردی که ساختار را شکل می‌دهد، فضای داخلی خانه گرم و آرامش‌بخش است؛ با کف‌پوش‌های چوبی و نوری نرم که در طول روز از میان فضاها عبور می‌کند. پله‌های چوبی معلق به‌طرزی سبک و روان طبقات پایین و بالا را به هم متصل می‌کنند. استفاده از مصالح طبیعی در فضای داخلی، حس نزدیکی خانه به طبیعت را افزایش داده و جلوه‌ای از استقرار لطیف بنا بر زمین به وجود آورده است. همچنین ردیفی از درختان اکالیپتوس در جلوی خانه کاشته شده که هم سایه فراهم می‌کنند و هم مرز میان درون و بیرون را محو می‌سازند.

خانهٔ ایمز تجسمی زیبا از پیوستگی فضا است. اتاق‌ها آزاد و روان‌اند، به‌گونه‌ای که حتی میان طبقات نیز از طریق فضاهای دو‌ارتفاعی با یکدیگر ارتباط دارند. فضاهای خصوصی و عمومی مرزبندی سختی ندارند؛ برای نمونه، اتاق‌خواب در طبقهٔ بالا بر اتاق نشیمن عمومی در طبقهٔ پایین مشرف است و از طریق تراس کوتاهی به آن متصل می‌شود. تقسیم‌بندی اصلی بنا تنها جدایی دو حجم است که با وجود آن، از طریق حیاط میانی باز هم با یکدیگر ترکیب و پیوسته می‌شوند.

خانه همچون طوماری گشوده از یک نقاشی موندریان است که کاربرد مصالح پیش‌ساخته را به زیباترین شکل در خلق فضایی بی‌انتها و پیوسته به نمایش می‌گذارد.