منو
منو
مدارک این پروژه فاقد دیاگرام های طراحی می باشد.
این پروژه فاقد مدارک مقاطع و جزییات اجرایی می باشد.
معمار: DL Atelier
سال: 2025
مساحت: 800 متر مربع
شهر: هوانگشان، هویژو
کشور: چین
عکاس: Yumeng Zhu
توضیحات پروژه ارائه‌شده توسط معماران: (متن ترجمه شده از انگلیسی)
پروژه در حاشیه‌ی رودخانه‌ی تیگانگ، در شهر لانگ‌تان، استان گوانگ‌دونگ، چین واقع شده است. هزار سال پیش، سو شی، نویسنده‌ی مشهور دوران شمالی سلسله‌ی سونگ، به هویژو تبعید شد و ممکن است در امتداد همین رودخانه قدم زده باشد و از مناظر و آداب و رسوم منطقه‌ی لینگ‌نان الهام گرفته باشد تا اثرش با عنوان «شانزده شادی زندگی در هویژو» را بنویسد. یک هزاره گذشته است و مردم امروز از اثر «شانزده شادی زندگی در هویژو» الهام گرفته‌اند تا شانزده آلاچیق در مسیر بین کوه نان‌کون و کوه لوفو بسازند. این آلاچیق‌ها مجموعه‌ای را تشکیل می‌دهند که با عنوان «پروژه‌ی هنر معماری منطقه‌ی پیشگام حاشیه‌ی نان‌کون‌شان – لوفو‌شان» شناخته می‌شود. پروژه‌ی ما، با نام «مسیر پرسه‌زنی گل‌ها»، یکی از این آلاچیق‌هاست—آلاچیق رودخانه‌ی تیگانگ.
در پاسخ به چالش طراحی برای تفسیر «شانزده شادی زندگی در هویژو»، مسیر پرسه‌زنی گل‌ها از یکی از این شادی‌ها الهام گرفته است، یعنی استعاره‌ی «با فروتنی در پی شکوفه دادن گل‌ها بودن». برخلاف تجربه‌ی معمولی مناطق استراحت، این پروژه از طریق تنوع در توالی فضایی، حس‌های فیزیکی بازدیدکنندگان را تحریک می‌کند. در سال‌های پایانی زندگی، سو شی زندگی خود را با بیت «وقتی از موفقیت‌های زندگی‌ام پرسیده می‌شود، به هوانگ‌ژو، هویژو و دانژو اشاره می‌کنم» خلاصه کرد. ما تجربه‌ها و تأملات او در این سه مکان را در یک تجربه‌ی فضایی تقطیر کرده‌ایم—از سردرگمی و ناتوانی اولیه تا رسیدن به آرامش نهایی—که پیچ‌وخم‌های زندگی سو شی را بازتاب می‌دهد.
موقعیت سایت:
سایت در دل یک جنگل بامبو قرار دارد، بین یک جاده و یک رودخانه. هم جاده و هم رودخانه به شکل بی‌پایان امتداد دارند و حس وسعت تقریباً نامحدود و تداوم را القا می‌کنند. شبکه‌ی حمل و نقل مدرن و جریان ابدی رودخانه در کنار هم حرکت می‌کنند و گذر زمان را به طور نامحسوس تداعی می‌کنند. بنابراین، ساختمان جدید که بین جاده و رودخانه ایجاد شده است، باید ویژگی‌های جنگل بامبو را در خود داشته باشد—به عنوان یک واسط فضایی که این دو تداوم وسیع را از هم جدا می‌کند. جریان حرکت بازدیدکنندگان با جریان وسایل نقلیه و رودخانه هم‌راستا شده و ساختمان به شکل یک حلقه‌ی دراز طراحی شده است—مسیر از همان نقطه آغاز و بازمی‌گردد، جایی که فضا باریک و سپس گسترده می‌شود و نهایتاً دوباره به نقطه‌ی آغاز بازمی‌گردد. در محدودیت‌های جنگل بامبو، مسیر بازدیدکنندگان به حداکثر طول ممکن کشیده شده است. از طریق این سازماندهی فضایی نمادین، خود تجربه‌ی فضا نقش اصلی در پیوند گذشته و حال را ایفا می‌کند.
لذت‌بخش:
با پیروی از توپوگرافی طبیعی، میدان ورودی در نقطه‌ای با تغییر ارتفاع محسوس قرار گرفته است. کف آن با سنگ‌ریزه پوشیده شده و توسط جنگل بامبو و نشیمن‌ها تعریف شده است و دسترسی به فضاهای عملکردی مانند بار آب و سرویس بهداشتی را فراهم می‌کند. فضای ورودی گسترده، آرام و دلنشین است—جویی که یادآور سال‌های جوانی سو شی در آغاز زندگی اداری اوست، زمانی که مسیر پیش‌رو هموار و باز به نظر می‌رسید، همانند نسیمی ملایم که آینده‌ای خوش‌رنگ را با خود حمل می‌کرد. از این میدان، بازدیدکنندگان مسیر خود را از نقطه‌ی بلند آغاز می‌کنند و به سمت یک گذرگاه فلزی باریک نزول می‌کنند. این توالی فضایی آگاهانه—تضاد متوالی—آماده‌سازی فضاهای کم‌نور بعدی را فراهم می‌کند.
ناتوان:
ساختمان اصلی با پنل‌های فولاد هواخورده ساخته شده است. جعبه‌های باریک به ارتفاع ۲/۱ متر و عرض ۱/۲ متر به صورت موازی و نامنظم قرار گرفته و به هم متصل شده‌اند تا گذرگاهی ایجاد کنند و همزمان تحمل جانبی برای تغییرات جزئی داشته باشند. برای مدیریت زهکشی سایت، صفحات فولادی یک سانتی‌متری به عنوان پایه استفاده شده‌اند تا جعبه‌ها کمی بالاتر از زمین قرار گیرند و فاصله‌ای بین سازه و زمین طبیعی ایجاد شود. بنابراین، حجم خطی معماری سایت را به دو نیم تقسیم نمی‌کند—آب باران از زیر ساختمان عبور می‌کند و گیاهان همچنان به هم متصل باقی می‌مانند.
هنگام عبور از گذرگاه فلزی، جعبه‌ها به شکلی شبیه نیرویی نامرئی نوسان می‌کنند، اما هر واحد مجاور با شدت متفاوت حرکت می‌کند. این تجربه شبیه تجربه‌ی سو دونگ‌پو است که پس از برکناری ناگهانی و تبعید به هوانگ‌ژو، در سردرگمی وصف‌ناپذیر گرفتار و کاملاً فاقد اختیار بود. گذرگاه کم‌نور است و عبورکنندگان نمی‌توانند از تأثیرات هوای بیرون فرار کنند. نور خورشید، باد و قطرات باران به صورت متناوب از شکاف‌های باریک بین جعبه‌ها عبور می‌کنند. چه داخل جعبه توقف کنند و چه عبور کنند، نور خورشید یا باران همچنان به وضوح حس می‌شود. مناظر خارجی فشرده می‌شوند و دید کاهش می‌یابد، در حالی که پژواک‌ها درون جعبه حواس را تقویت می‌کنند و لمس و صدا را به طور واضح قابل درک می‌سازند.
شگفت‌آور:
در مه‌های باقی‌مانده هویژو، سو شی آرامش را در آغوش طبیعت یافت. همانند مسافران که از صدای ترافیک و رودخانه عبور می‌کنند، انتهای گذرگاه طولانی نور زنده‌ای را آشکار می‌کند. در پویلون دایره‌ای، نصب گل توسط هنرمند چن ژوئو—الهام گرفته از سنگ‌های مناظر طبیعی—در فضای خمیده چیده شده است، رنگ‌های زنده با پوشش فولاد ضد زنگ با پایان مویرگی پراکنده شده و تابش خیره‌کننده و روانی ایجاد می‌کنند. در مرکز سقف سالن گل، یک دهانه دایره‌ای قرار دارد که نگاه را به صورت عمودی به آسمان دایره‌ای محدود شده توسط جنگل بامبو هدایت می‌کند. در این نقطه تجربه به اوج خود می‌رسد. بازدیدکنندگان میان گل‌ها می‌نشینند، جایی که شادی از نوسانات و محدودیت‌های جعبه‌ها آزاد می‌شود. سبکی جایگزین تاریکی، درگیری ناپدید می‌شود و آرامش سر و صدا را متوقف می‌کند—بینایی دوباره به عنوان راهنما برای درک جهان عمل می‌کند. تمام حس‌ها در پویلون دایره‌ای وارونه می‌شوند؛ بازدیدکنندگان می‌توانند مدتی در سکون و آرامش بمانند.
گسترده:
پس از تبعید دوباره در شصت‌سالگی، سو شی به دانژو رسید—دورتر و دورتر از مراکز سابق رفاه. در مواجهه با سختی‌های مکرر و بی‌رحم، او رنج خود را به حس آزادی تبدیل کرد. همانطور که زندگی سو شی می‌چرخد، مسیر بازدیدکننده نیز می‌چرخد—به سمت خروج دیگری از پویلون دایره‌ای. فضا از تنگی به وسعت تغییر می‌کند، جایی که زنگ‌زدگی و رنگ عمیق پنل‌های فولادی ناگهان پایان می‌یابد. هنگام رسیدن بازدیدکنندگان به لبه‌ی رودخانه، ردیفی از تاب‌ها رو به آب به آرامی نوسان می‌کنند. هرچه بازدیدکننده به آب نزدیک‌تر تاب بخورد، شجاعت برای مقاومت در برابر تاریکی افزایش می‌یابد. با نگاه به جعبه‌های گذرگاه فلزی که با تاب‌ها هم‌راستا شده‌اند، حس نوسان قبلی به وضوح درک می‌شود—سازه‌ها در واقع همراه با حرکت تاب‌ها نوسان می‌کنند. با درک کامل زمینه‌ی آن لحظه، حس آزادی و آرامش ایجاد می‌شود—در نهایت حس سبک‌بالی و بی‌تفاوتی سو شی القا می‌شود.
پس از گذرگاه، بازدیدکنندگان و اهالی محلی در کنار رودخانه با هم تعامل دارند؛ قدم می‌زنند، خیال‌پردازی می‌کنند یا ماهی می‌گیرند. منظره باز می‌شود و باد، آب و مردم همگی آزادانه نفس می‌کشند.
زندگی سو شی مانند ورق نازک فولاد بود: به اندازه‌ی کافی انعطاف‌پذیر برای جذب ضربات متعدد، و به اندازه‌ی کافی مقاوم برای بازگشت پس از ضربات بی‌پایان. زمان آن را با پتینا لکه‌دار می‌کند، همانطور که در بیت او آمده است: «مردم شادی و غم دارند؛ جدا می‌شوند یا دوباره ملاقات می‌کنند. ماه روشن یا کم‌نور است و ممکن است بدر یا کم شود.» با این حال، در تمام این‌ها، تنها نسیم حاشیه‌ی رودخانه ثابت باقی می‌ماند. بنابراین، انرژی سو شی هزار سال پیش نهایتاً در طول این رودخانه طنین‌انداز می‌شود—جایی که سو شی قرن‌ها پیش به هویژو رسید و بازدیدکنندگان امروز در یک فضا و زمان مشترک به هم متصل می‌شوند. بازدیدکنندگان در گذرگاه حرکت می‌کنند، کنار آب نوسان می‌کنند و تکه‌های زمان را از جریان قرن‌ها جمع‌آوری می‌کنند. گل‌ها کی شکوفه می‌دهند؟ پاسخ همچنان باقی می‌ماند: همیشه در شکوفه بوده‌اند.
جهت دسترسی به پروژه‌های بیشتر به این صفحه از سایت مراجعه کنید.
” تمامی حقوق مادی و معنوی محتوا متعلق به پایگاه خبری جهان معماری می باشد “