معمار: Fahed+Architects

سال: 2025

مساحت: 134 متر مربع

شهر: کُوچی

کشور: هند

عکاس: Nayan Krishna, Ram Naresh

توضیحات پروژه ارائه‌شده توسط معماران: (متن ترجمه شده از انگلیسی)

در قلب شهر کُوچی، در گوشه‌ای شلوغ از خیابان که محلی‌ها به آن «سیمِتری موکو» می‌گویند، یک حرکت معماری ملایم از دل سر و صدا برمی‌خیزد—نه بلند و عظیم، نه دست‌نیافتنی، بلکه به‌طور آرام و انقلابی. این آنگانوادی توسط فهِد و معماران معماری عمومی مراقبت از کودکان پیش‌دبستانی را در هند دوباره تصور می‌کند. این پروژه در زمینی به مساحت تنها ۷۶.۴ متر مربع (1.96 سنت) و با شکل نامنظم—یک زمین شهری رهاشده که معمولاً نادیده گرفته می‌شود—ساخته شده است. این پروژه نه با مصالحه، بلکه با خلاقیت به این محدودیت‌ها پاسخ داده است. به‌جای اعمال هندسه‌ای سخت و محدود، طراحی به‌صورت روان جریان می‌یابد: یک پوسته‌ی منحنی و بتن ریخته‌شده در محل که محدودیت‌ها را در آغوش می‌گیرد و آن‌ها را به فرصت‌های حجمی تبدیل می‌کند.

این پروژه در مقابل تصویر عمل‌گرایانه‌ی مراکز مراقبت از کودکان دولتی در سراسر هند چالش ایجاد می‌کند. آنگانوادی‌ها که به‌طور سنتی بر اساس عملکرد خود تعریف می‌شوند و نه طراحی، مدت‌هاست که نقش‌های حیاتی در آموزش پیش‌دبستانی، تغذیه و سلامت مادرانه ایفا کرده‌اند—که اغلب در جعبه‌های بی‌روح انجام می‌شود. این پروژه تلاش دارد تا این روایت را دوباره بنویسد.

تیغه‌های بتنی سفید و مانند گلبرگ نما، هم به‌عنوان حصار و هم به‌عنوان بیان معماری عمل می‌کنند. این عناصر حجمی و نورگیر، رابطۀ بنا با خیابان را نرم می‌کنند و در عین حال دور درختان موجود سایت می‌پیچند. بازی منحنی‌ها نه تنها زمین قطعه‌ی خرد‌شده را مدیریت می‌کند، بلکه گرما، ریتم و هویت را به گوشه‌ی شهری بی‌وجه معرفی می‌کند. در شب، چین‌خوردگی‌ها با نورپردازی داخلی به‌آرامی می‌درخشند و ساختمان را به نماد و فانوس واقعی مراقبت در محله تبدیل می‌کنند.

در داخل، معماری همچنان به پیروی از احساس ادامه دارد. حجم‌ها به‌گونه‌ای چیده شده‌اند که گردش طبیعی و اکتشافات غریزی را تقویت می‌کنند. گشودگی‌های تمام‌قد مرزهای داخلی و خارجی را محو می‌کنند و فضایی شفاف و دعوت‌کننده ایجاد می‌کنند که در آن نور و تخیل به‌راحتی جریان دارند. رنگ‌ها نرم و آرامش‌بخش هستند. مبلمان مقیاس کوچک و گوشه‌های توکار فضاهایی برای بازی و استراحت ایجاد می‌کنند. هر تصمیم—از جریان فضایی تا پالت مواد—از دریچۀ تجربۀ کودک فیلتر شده است.

این آنگانوادی نه تنها از نظر شکل به نیازها پاسخ می‌دهد، بلکه از نظر عملکرد نیز مسئول است. استراتژی‌های طراحی غیرفعال وابستگی به نور مصنوعی را کاهش می‌دهند. پنل‌های خورشیدی نیازهای انرژی ساختمان را تأمین می‌کنند. مواد محلی استفاده‌شده به کاهش اثرات کربنی کمک می‌کنند. اندازه کوچک بنا و موقعیت دقیق آن از درختان موجود محافظت می‌کند و در عین حال امکان تهویه و نور طبیعی را فراهم می‌آورد.

فراتر از عملکرد آن به‌عنوان یک مرکز مراقبت از کودکان، این بنا به‌عنوان یک الگوی جدید برای معماری شهری در نظر گرفته می‌شود—معماری‌ای که به زمینه احترام می‌گذارد، به جامعه خدمت می‌کند و به زیرساخت‌های عمومی کرامت می‌بخشد. این پروژه بیشتر از یک ساختمان است؛ یک اعتراض خاموش به غفلت از ساختمان‌های عمومی در هند است. این پروژه تأکید می‌کند که حتی کوچک‌ترین قطعات زمین می‌توانند بیشترین پتانسیل را داشته باشند وقتی طراحی بر اساس همدلی، نبوغ و قصد شکل می‌گیرد. این یک فضای یادگیری، خنده، تغذیه و پرورش است. و مهم‌تر از همه، مکانی است که به جوان‌ترین شهروندان کرالا می‌گوید: شما مهمید.

جهت دسترسی به پروژه‌های بیشتر به این صفحه از سایت مراجعه کنید.