معمار: Choo Gim Wah Architect

سال: 2025

مساحت: 4466 متر مربع

شهر: بنتونگ

کشور: مالزی

عکاس: Lawrence Choo, Pixelaw Photography

توضیحات پروژه ارائه‌شده توسط معماران: (متن ترجمه شده از انگلیسی)

از زیرساخت‌های عظیم تا معماری شاعرانه، بتن قالب‌دار به‌مدت طولانی به‌عنوان یکی از چندمنظوره‌ترین مصالح معماری شناخته شده است که به‌طور یکسان قادر به نمایش جسارت ساختاری و ظرافت دقیق است. در بافت استوایی مالزی، این ماده چندمنظوره در اقامتگاه جنگل‌بارانی به‌بیانی نوین بروز می‌کند، جایی که ماهیت آن فراتر از ریشه‌های برودالیسم خود رفته و ترکیب دائمی بودن و نفوذپذیری را به‌دست می‌آورد.

اقامتگاه جنگل‌بارانی در جاندا بایک، پهانگ، مالزی و در محله خاص تارانیبا قرار دارد. این خانه به‌عنوان پناهگاهی خصوصی برای یک خانواده هنرمند طراحی شده است. خانه با حجم دقیقی از یک فرم مستطیلی ظاهر می‌شود که همزمان به‌طور هم‌زمان بر روی شیب جنگلی ثابت و معلق است. تجربه گسترده معمار با خانه‌های تپه‌ای رویکرد دقیقی به زمین چالش‌برانگیز و در عین حال ملایم سایت به‌وجود آورده است. نوآوری این پروژه در مفهوم گردش‌پذیری آن نه به‌عنوان یک محیط محصور، بلکه با فضاهای انتقالی به‌عنوان سفرهایی در فضای باز است که از طریق آن، تجربه محیطی فراگیر به فرصتی برای تعامل با جنگل اطراف تبدیل می‌شود.

این امر باعث ایجاد حضور یکپارچه و یکپارچگی در ساختمان می‌شود که نمای آن به‌طور پیچیده‌ای از بافت، نور و توالی فضایی تعامل دارد. پوسته بتنی با سبک یکپارچه به‌عنوان هم قاب حفاظتی و هم بوم هنری عمل می‌کند. ماهیت آن با کیفیت نور جنگل که از لابلای درختان تابیده و منعطف می‌شود، تضاد دارد و بوم این مجموعه آثار هنری در حال تحول را فراهم می‌آورد.

از لحظه‌ای که وارد اقامتگاه جنگل‌بارانی می‌شوید، احترام خانه به طبیعت آشکار است. سقفی وسیع بر روی ورودی خانه قرار دارد که شکل موج‌دار آن، جنگل اطراف را به‌مانند یک نقاشی زنده قاب می‌کند، در حالی که یک روزنه الهام‌گرفته از پانتئون نور را به سوی پله‌های معلق می‌کشد که به‌سوی طبقه پایین و بخش‌های خصوصی خانه می‌رود. در طبقه بالاتر، فضاهای زندگی با مناطق غذاخوری و آشپزخانه به سمت تاج درختان گسترش می‌یابند و مرزهای این فضاها با شیشه‌های تمام‌قد که دید باز به طبیعت ایجاد می‌کنند، محو می‌شود. بالکنی فراخ این فضاها را به هم پیوند می‌دهد که هم به‌عنوان یک منطقه انتقالی و هم به‌عنوان یک پناهگاه سرسبز عمل می‌کند، در حالی که به هنرمند یک نمای سینمایی بدون وقفه از جنگل می‌دهد، با درهای کشویی که نور روز و تهویه طبیعی را وارد می‌کند و سقف بتنی عایق‌شده برای ایجاد محیطی خنک با تهویه غیرفعال.

فراتر از روزنه، سقف و دیوارها به یک سطح یکپارچه و یکپارچه تبدیل می‌شوند که یک حرکت معماری عمدی را به نمایش می‌گذارد. “هنرمندان نیاز به دیوارهایی دارند تا آثارشان را نمایش دهند. به همین دلیل است که نمای اصلی بدون پنجره باقی مانده است”، معمار چو گیِم وا توضیح داد. این بیان با دو اثر جذاب از هنرمند، که به‌طور برجسته روی دیوار وسیع نمایش داده شده‌اند، تأکید می‌شود.

این تعامل هماهنگ بین هنر و زندگی است که این خانه را تعریف می‌کند. با گذشت زمان، فضای داخلی اقامتگاه جنگل‌بارانی به‌عنوان یک آرشیو هنری زنده از نقاشی‌ها، مجسمه‌ها، نقاب‌ها، سلاح‌های باستانی، کتاب‌ها و غیره تبدیل شده است که یک سبک زندگی فرهنگی و بی‌تکلف را منعکس می‌کند. علاوه بر این، فضاهای منزوی مانند استودیو هنرمند و دفتر خانگی که در طبقه پایین غرق شده‌اند، پیگیری‌های خلاقانه هنرمند را آشکار می‌کنند، در حالی که همچنان به‌طور صمیمی با طبیعت ارتباط دارند که در نور پخش‌شده و سرسبزی غرق شده است.

زمان شروع به نرم کردن لبه‌های معماری کرده است، به‌طوری‌که ساختمان با آثار خزه در اطراف پوشش خود نرم‌تر می‌شود و با گذشت زمان، گیاهان دیگر به معماری پیوند می‌خورند. در بسیاری از جنبه‌ها، این در آغوش گرفتن آرام طبیعت، روح اقامتگاه جنگل‌بارانی را در بر می‌گیرد، خانه‌ای که طراحی دقیق آن جشن طبیعت و زندگی خانوادگی را پرورش می‌دهد.

جهت دسترسی به پروژه‌های بیشتر به این صفحه از سایت مراجعه کنید.