معمار: MARIANO

سال: 2025

مساحت: 450 متر مربع

شهر: لا پردا

کشور: اسپانیا

عکاس: Imagen Subliminal

توضیحات پروژه ارائه‌شده توسط معماران: (متن ترجمه شده از انگلیسی)

پوسادا دِ بابل بیش از سی سال پیش به‌عنوان یک هتل روستایی با نگاهی متفاوت متولد شد. بنیان‌گذاران آن، زوجی ساکن مادرید، به دنبال مکانی ایده‌آل برای رشد خانواده‌شان در محیطی ویژه بودند و آن را در لا پردا، گوشه‌ای از آستوریاس میان سیِرا دل کوئرا و صخره‌های دریای کانتابریایی یافتند. در میان بلوط‌ها، شاه‌بلوط‌ها، فندق‌ها و درختان غان، دخترانشان بزرگ شدند و هتل شاهد نمایشگاه‌ها، کنسرت‌ها، جشن‌ها و میهمانان بسیاری بود که مشتاق تجربه این مکان به شیوه‌ای «متفاوت» بودند.

اکنون زمان آن رسیده که نگاهی نو به کار گرفته شود. لابی، پذیرش، سالن نشیمن، کتابخانه و آشپزخانه تبدیل به یک فضای باز و واحد می‌شوند تا هر بازدیدکننده بتواند آن را به شیوه‌ی خود استفاده کند، تقریباً مانند خانه‌ی خودش. دخالت در مکانی چنین غنی از معماری خوب، طراحی و هنر کار آسانی نیست، اما ما تصمیم گرفتیم با جسارت و با شادی رنگ کار کنیم. یک آبی نیلی که همیشه بر سقف دو‌طبقه‌ی لابی بوده و بازدیدکنندگان آن را فراموش نمی‌کنند. همان آبی نیلی اکنون همه‌چیز را دربر می‌گیرد: سقف‌ها، دیوارها، برخی مبلمان، پیانو، کتابخانه… مرزها از میان می‌روند و همه‌چیز می‌تواند شکل‌های گوناگون به خود بگیرد. نگاهی به گذشته همراه با احترام اما بدون نوستالژی، و گشودن راهی برای سی سال دیگر سرشار از هیجان.

یک ماده‌ی واحد، آهنِ خام و پرداخت‌نشده که تقریباً به‌صورت دستی و با دقت و ظرافت کار شده، کاربری‌های جدید را سامان می‌دهد. این ماده مبلمانی متحرک و قابل تقسیم را شکل می‌دهد که انبارها و یخچال‌های هر اتاق را در خود جای می‌دهد. ورق سوراخ‌دار حالتی شبیه موآره ایجاد می‌کند، همچون پرده‌ای که محصولات درون را نمایان می‌سازد. همه‌چیز ممکن است، همه‌چیز می‌تواند زیبا باشد. یک جزیره/بار/میز از همان ماده و با شکل‌های منحنی، به جمع‌شدن، غذا خوردن، خواندن، کار کردن، خندیدن… دعوت می‌کند، زیر چراغ‌هایی که از سقف آویزان شده‌اند و همه آنها را با دوش حمام اشتباه می‌گیرند. ما دوست داریم بگوییم آنها «دوش‌های نور» هستند.

یک دایره‌ی شکسته در دیوار، آشپزخانه را با باقی فضا پیوند می‌دهد. مبلمان آهنی با کاشی‌های کلاسیک یا «ناتمام» همزیستی می‌کند. طبیعی‌بودن هر تصمیم را هدایت می‌کند و مرزهای شخصی را در هم می‌شکند. می‌گویند حالا همه آشپزی می‌کنند و همین امر مردم را به هم نزدیک می‌کند، و مکان را به یک پناهگاه بدل می‌سازد، چیزی فراتر از یک هتل.

درهای شیشه‌ای تاشو اجازه می‌دهند بیرون به داخل بیاید یا داخل به بیرون برود، و آبیِ فضای داخلی را با سبزهای بیرون پیوند می‌زند: یک خانه‌ی باز. مبلمان معمولی نیز تغییر می‌کند و لایه‌های قدیمی روکش‌ها، ساختارهای چوبی با آثار منگنه یا کرم‌خوردگی را آشکار می‌سازد. همه‌چیز دوباره استفاده می‌شود، همه‌چیز تبدیل می‌شود. طراحی اتاق‌خواب‌ها نیز همین زبان را دنبال خواهد کرد: آبی و چوب که، جالب اینکه، حالتی ظریف‌تر می‌یابد. «شگفتی» شاید پرتکرارترین واژه باشد. ما بدون دانستن مقصد آغاز کردیم… و آیا این فوق‌العاده نیست؟

سرانجام، «آخرین قلم‌مو» در لابی گواهی می‌دهد بر این‌که چه اندک لازم است تا مکانی دگرگون شود. زیرا شاید تنها چیزی که باید تغییر کند، صرفاً نگاه باشد.

اکنون پوسادا دِ بابل تنها با این نام شناخته خواهد شد: پوسادا.

جهت دسترسی به پروژه‌های بیشتر به این صفحه از سایت مراجعه کنید.