منو
منو
ماشینی‌شدن و پیشرفت صنعت، باعث شده در شهرهای شلوغ، خانه‌های محل سکونت به باکس‌های فلزی بی‌روح تبدیل شوند و روزنه‌های کوچک تنها ارتباط درون و برون پروژه باشند. از سوی دیگر تنها جداره‌های مشترک آپارتمان‌های شهری، دو و یا گاهاً سه جداره هستند و این با ماهیت خانه‌های دارای حیاط و فضاهای باز وسیع مغایرت دارد.
در سفارش پروژه مذکور، ابتدا از ما خواسته شد تا آپارتمانی با کاربری مسکونی در هفت طبقه به صورت تیپ طبقات برای فروش طراحی گردد و سفارش دهنده هیچ ذهنیت دیگری را به تیم طراحی انتقال نداد.
فارغ از دیگر جزئیات صورت مساله پروژه، به بررسی “کانتکس” و “اتمسفر” محله مورد نظر پرداختیم و متوجه شدیم دو خصوصیت مهم در این سایت و منطقه وجود دارد:
1.در گذشته نه چندان دور در این منطقه، باغ های سبز و پرآب شهر مشهد جاری بوده است و این در هم تنیدگی باغ و خانه هنوز هم در کوچه پس کوچه‌های منطقه قابل مشاهده است.
2.اغلب ساکنین و متقاضیان سکونت در منطقه بالای 50 سال هستند.
با بررسی و مطالعات صورت گرفته به این نتیجه رسیدیم باید نگاه عمیق‌تری به زندگی ملال‌آور و بی‌کیفیت آپارتمانی داشته باشیم و با این نگاه آسیب‌شناسی، سوالاتی را طرح کردیم:
1.آیا نیاز هست به گذشته محله و سایت (باغ و خانه) برگردیم؟
2.آیا مساحت و کیفیت فضاهای عمومی (سبزینگی و مشاعات) به زندگی آپارتمانی کمک می‌کند؟
3.آیا سن ساکنین حدود 50 ساله تاثیری در طراحی ما خواهد گذاشت؟
4.آیا می توانیم تعریف جدیدی برای پوسته‌ی ساختمان در ارتباط با شهر ایجاد کنیم؟
با توجه به مطالعات انجام شده به این نتیجه رسیدیم که “فضای نیمه باز” (تراس) صرفاً نمی‌تواند کیفیت فضایی ایجاد کند و ما نیازمند ایجـاد نوعی “فعالیت اجباری” برای اوقات فراغت ساکنین هستیم و از این رو تمام عرض زمین را در بخش آفتاب‌گیر نما به پرورش گل و گیاه اختصاص دادیم تا توسط اهالی خانه رسیدگی و مراقبت شود و به نوعی، یک فعالیت روزانه برای ساکنین خلق کردیم.
با توجه به تابش شدید آفتاب سالیانه در اقلیم شهر مشهد، نیز پوسته دومی جهت کنترل آن به صورت سکانس‌هایی متفاوت در طبقات، در جهت تعامل بهتر بنا با کوچه (لبه شهری) را فراهم کردیم. بنابراین ابتدا و انتهای پلان (شمال و جنوب) با تراسهایی سبز، با هوای آزاد درگیر شدند و مرز میان شهر و نمای پروژه را با دیوار محدود نکرده و با ایجاد فضای نیمه باز “سیالیت فضایی” به وجود آوردیم. در طراحی پلان و نما نیز از خانواده‌های با فرم منحنی استفاده کردیم و این نماد پوستههایی هستند که با پاره شدن و لغزش از بیرون به داخل پلان کشیده می‌شوند و “حس خیال” و “سیال بودن” را القا می‌کنند. در طراحی پوسته‌ی شهری سعی کردیم نگاه “پاکت حجمی” داشته باشیم و با درهم‌تنیدگی پوسته‌های سیال، “ژن” متفاوتی از نمای شهری نیز به وجود بیاوریم.
نام پروژه نیز، “پیچک” استعاره‌ای از رشد، درهم‌تنیدگی و سیالیت زندگی در کنار فضای سبز را القا می‌کند و برخاسته از باغ‌های قدیم منطقه ناصر خسرو مشهد می‌باشد.
در ادامه سعی شد با رویکرد احترام به طبیعت، از زوائد در طراحی پرهیز گردد و همه عناصر در اوج مینیمالیسم بودن به کار گرفته شود و در طراحی فضاهای داخلی نیز این رویکرد تزریق شد.
ناگفته نماند تکنیک‌های بسیار مدرن در بخش نما و طراحی داخلی ساخت پروژه استفاده گردید.
جهت دسترسی به پروژه‌های بیشتر به این صفحه از سایت مراجعه کنید.
” تمامی حقوق مادی و معنوی محتوا متعلق به پایگاه خبری جهان معماری می باشد “