منو
منو
این پروژه فاقد مدارک مقاطع و جزییات اجرایی می باشد.
معماری ساختمان اداری و کارگاهی شرکت ارتباطات آوا در پارک فناوری پردیس، تقریباً در ۲۰ کیلومتری شمال شرقی تهران واقع شده است. این پروژه زمینی به مساحت ۸۰۰ متر مربع را در انتهای یک خیابان بن‌بست اشغال کرده است و یک مسیر عابر پیاده عریض در پشت آن قرار دارد. در اوایل فرآیند طراحی، یک هواپیمای از رده خارج به عنوان یک عنصر مجسمه‌سازی در محل نصب شد – حرکتی غیرمنتظره که به طور قابل توجهی بر فرم معماری تأثیر گذاشت.
این پروژه در سه طبقه بالای همکف و یک طبقه زیرزمین سازماندهی شده است. دفاتر اداری در طبقات بالا قرار دارند، در حالی که زیرزمین شامل کارگاه و پارکینگ است. ورودی اصلی در طبقه همکف واقع شده است؛ با این حال، به دلیل شیب سایت، یک نقطه دسترسی مستقل به کارگاه از طریق مسیر عابر پیاده مجاور در طبقه زیرزمین تعبیه شده است.
از آنجا که ساختمان در انتهای یک کوچه بن‌بست قرار دارد، کمی از خط دید بیننده عقب‌نشینی می‌کند. برای ایجاد یک ارتباط بصری پویا، طبقه بالا به سمت انتهای خیابان کج شده است. این چرخش، حجمی منحنی در پشت ساختمان ایجاد می‌کند که با مسیر عابر پیاده در شرق همسو می‌شود و نسبت به بال هواپیما، عقب‌نشینی فضایی ایجاد می‌کند. این تغییر شکل، یک فضای خالی عمودی عمیق را در امتداد نمای غربی ایجاد می‌کند که از یک نورگیر در طبقه بالا شروع می‌شود و تا زمین ادامه می‌یابد. نکته مهم این است که این حرکت به سطح بیرونی محدود نمی‌شود – بلکه در توده ساختمان فرو می‌رود و یک آتریوم چند طبقه را تشکیل می‌دهد که داخل و خارج را به هم متصل می‌کند. این فضای خالی، با تغییر جهت ظریف خود، تا زیرزمین امتداد می‌یابد و به نور روز و تهویه طبیعی اجازه می‌دهد تا در هر چهار طبقه نفوذ کند.
این دستکاری حجمی در منطق سازه ای نیز منعکس شده است. در امتداد محور مرکزی ساختمان، تمام ستون‌ها شیب‌دار هستند و با تکیه‌گاه‌های عمودی در امتداد لبه جنوبی در تضاد هستند. آن‌ها در کنار هم، انشعاب‌های ریتمیکی شبیه شاخه‌های درخت تشکیل می‌دهند که تجربه فضایی داخلی را تعریف می‌کنند. در حالی که طرح اولیه خواستار سازه‌ای کاملاً بتنی بود، الزامات سازه‌ای منجر به گنجاندن فولاد در محل اتصال ستون‌های شیب‌دار و دیوارهای منحنی شد. این سیستم ترکیبی، تضاد ملموسی بین مصالح ایجاد می‌کند و هندسه پویای ساختمان را برجسته می‌سازد.
سیرکولاسیون، چارچوب مفهومی حرکت در فضا را تقویت می‌کند. یک راه پله فلزی معلق از میان فضای خالی مرکزی عبور می کند و هر چهار طبقه را به هم متصل می‌کند. به محض ورود، حجم مجسمه وار پله بلافاصله قابل مشاهده است که هم به عنوان یک هسته عملکردی و هم به عنوان نشانگر فضایی عمل می‌کند. مسیر اولیه خطی و مستقیم است و دارای یک پاگرد در طبقه میانی است، در حالی که مسیرهای بالایی جهت و ریتم خود را تغییر می‌دهند. این پیشرفت لایه لایه، تنوع تجربیات فضایی درون ساختمان را آشکار می‌کند. بالا رفتن از طریق راه پله، تعامل مداوم و فراگیری را با معماری ارائه می‌دهد – سفری هماهنگ از طریق نور، حجم و سازه.
جهت دسترسی به پروژه‌های بیشتر به این صفحه از سایت مراجعه کنید.
” تمامی حقوق مادی و معنوی محتوا متعلق به پایگاه خبری جهان معماری می باشد “