آنچه در طول زمان بر یک بنای تاریخی می‌گذرد از زمان شروع ساخت تا روزی که دوباره متوجه آن شویم داستانی را می‌سازد که کالبد بنا بخشی از آن داستان است. گاه داستان یک بنا سال‌ها پیش از ساخته شدن آن شکل می‌گیرد. داستان ساختمان سرهنگ بهرامی نیز چنین است و به آغاز دوران پهلوی اول بر می‌گردد. از میان فرزندان میرزااحمد که خود منشی دربار ناصرالدین شاه بوده پسری به نام محمود به منشی‌گری رضاخان رسیده و به منشی‌باشی ملقب می‌گردد. او با درآمدی که از این شغل به دست آورده بود، ثروت زیادی شامل املاک و مستغلات فراوان و کارخانه‌ای در قزوین فراهم می‌آورد ولی چون محمودخان زن و فرزندی نداشته این ثروت پس از مرگ به توصیه‌ی میرزامحمود توسط برادرش سرهنگ یوسف بهرامی که از افسران شهربانی بوده و مردی خیر و مومن و مقید به مقدسات دینی بوده وقف بنای بیمارستانی می‌شود که خود میرزامحمود آنرا آغاز کرده بوده. این مرد نیک‌اندیش، بدون آنکه ریالی در این مال دخل و تصرف کند مبلغ 5000 تومان از این مال را صرف حج واجب میرزا محمود و باقی آنرا صرف تکمیل بیمارستانی در قاسم‌آباد واقع در جاده‌ی تهران‌نو شود. بیمارستانی که هنوز هم پابرجاست و به کودکان تهرانی خدمت می‌کند.
پس از مرگ میرزامحمود خانه‌ی مسکونی وی در خیابان امیراکرم (نوفل لوشاتو) که وقف بیمارستان شده بود به آموزش و پرورش اجاره داده شده و عواید آن در اختیار بیمارستان قرار می‌گیرد. داستان ما از حدود سال 1310 به بنایی گره می‌خورد که منزل شخصی میرزامحمود بهرامی است.
این ساختمان در محلی بنا می‌شود که در آن زمان رجال و متمولین در آن خانه داشتند و محله‌ی اعیان‌نشین تهران محسوب می‌شد. معماری آن نمادی تمام و کمال از معماری آن دوران است؛ یک پلان سه قسمتی رو به جنوب که به واسطه‌ی راهرویی از سه قسمت شمالی که امتداد دیوار‌های اصلی بنا است جدا می‌شود. سازمان فضایی آن به هیچ وجه در امتداد معماری تاریخی ایران نیست مخصوصا پله‌ی کما بیش تشریفاتی آن و مکان استقرار این پله در گوشه‌ی شمال‌غربی بنا. اما روش ساخت بنا کاملا سنتی است؛ زیرزمین آجری با سازه‌ی طاقی و آجرچینی‌های ساده و خفته راسته کاملا مبتنی بر روش ساخت تهرانی است و سازه‌ی دو طبقه‌ی خشتی در بالای این زیرزمین سازه قابی که در طبقه‌ی میانی به صورت تیرپوش و در طبقه‌ی بالا به صورت خرپایی اجرا شده تکنیک رایج معماری تهران آن زمان است و البته سه سطح شدن و با سه اشکوبه شدن جریانی از معماری است که در دوره‌ی پهلوی اول رایج شده و ساختمان‌هایی چون شهربانی و وزارت امور خارجه و دبیرستان البرز و… همگی دارای زیرزمینی با سازه‌ی طاقی و دو طبقه بر روی آن هستند و البته بسیاری از این ابنیه مخصوصا ابنیه‌ی مسکونی بر روی زیرزمین‌های باقی‌مانده از بناهای قاجاری شکل گرفته‌اند و احتمالا این بنا نیز چنین سرنوشتی داشته است. نمایی گچی به دنباله‌روی از نماهای سنگی و سفید اروپایی بر روی سکویی آجری با قاب‌بندی‌های گچی و سرستون‌های کبریتی و آنتابلمان نهایی به سبک باروک.
زیرزمین اگرچه کاملا حس و حال بناهای قاجاری را دارد و چنانکه گفته شد شاید اساسا قاجاری هم ولی در طبقات باشد. قاب‌بندی‌های گچی و گلویی‌های گچی و گچ‌بری‌هایی از نقوش گیاهی به سبک اروپایی اتاق‌هایی از یک کاخ اروپایی را در ذهن شکل می‌دهد.