منو
منو
معمار: micelle
سال: 2020
مساحت: 1818 متر مربع
شهر: کاگوشیما
کشور: ژاپن
عکاس: Lemmart
توضیحات ارائه‌شده توسط معماران: (متن ترجمه شده از انگلیسی)
هتل تجاری در کانویا، شهر مرکزی در جنوبی‌ترین شبه‌جزیره ژاپن. ایده این بود که هتلی تجاری با بودجه محدود ساخته شود که در شرایط کنونی لازم بود و همچنین فرصتی برای شهری که به وضوح از منابع گردشگری کمبود دارد و زمین‌های خالی در آن مانند حشرات مشهود هستند، فراهم گردد. پارکینگ پشت هتل نیز به عنوان سایت خریداری شد و یک ساختمان توسعه‌ای ساخته شد تا فضای لازم برای طبقات مورد نیاز بدون تخریب ساختمان موجود فراهم شود. این توسعه تعداد زمین‌های خالی در خیابان را حتی اگر به‌طور جزئی کاهش داد و مناظری کوچک با چهار ساختمان (سه تأسیسات) ایجاد کرد که شامل یک کارخانه پنیر طراحی شده توسط ما در سایت مجاور به‌منظور تقویت آموزش‌های غذایی و یک رستوران موجود در کنار آن بود و فعالیت‌ها و رویدادهای مقیاس پیاده‌روی را ایجاد کرد.
جامعه محلی خواهان نوآوری بود نه یک هتل قدیمی، بنابراین برای دستیابی به هر دو هدف، توسعه به ساختمان موجود متصل نشد، بلکه در فاصله‌ای میان‌فضا (که نه کوچه است و نه حیاط) ساخته شد تا ارتفاع ساختمان‌ها هرکدام با جو متفاوت خود ایجاد شود. علاوه بر این، ارتفاع ساختمان توسعه‌ای با ساختمان موجود متفاوت است و شکل کلی آن به‌گونه‌ای است که فضایی ساده و مربع ایجاد نمی‌کند، بلکه فضایی پیچیده ایجاد می‌کند که همانند یک شکل تجسمی عمل می‌کند. پل‌های متصل‌کننده دو ساختمان و راهروهای ساختمان توسعه‌ای در فضای باز قرار دارند و ترکیب فضا ساده اما غنی است تا وقتی از اتاق خود خارج می‌شوید، بتوانید بوی مزرعه را احساس کنید و مناظری شگفت‌انگیز مانند مه صبحگاهی را تجربه کنید.
پوشش‌های داخلی و خارجی نیز تضاد بین آشفتگی، نوآوری و ظرافت، و نزدیکی را در خود جای داده است. این به این دلیل است که هتل فضایی است که افراد و اشیاء از پیشینه‌های مختلف به آن می‌آیند و می‌روند و بنابراین لازم است فضایی باز و ناپایدار با شکاف‌های فراوان ایجاد شود که بتواند انواع مختلف افراد و اشیاء را بپذیرد، نه اینکه یک یگانگی مطلق که نیاز به انسجام یک معمار برای تمامی اشیاء در فضا دارد، ایجاد شود. این به این دلیل بود که لازم بود فضایی ایجاد شود که افراد و اشیاء در آن پذیرفته شوند.
اشیاء در هر فضا به سه یا بیشتر گروه تقسیم شده‌اند که هرکدام از نظر اندازه، بافت و سبک مشابه هستند، اما تفاوت‌ها و تضادهایی کافی بین گروه‌ها وجود دارد که جریان فضای موجود را دنبال کنند. ما فکر کردیم که این تفاوت‌ها و تضادها به “سرنخ‌ها” یا “شکاف‌ها” (فضای میان‌فاصله) تبدیل می‌شوند که باعث می‌شوند افراد و اشیاء احساس راحتی و تنش کنند، بنابراین ما آن‌ها را همانطور که بودند رها کردیم بدون اینکه آن‌ها را یکسان کنیم. این نوع فضا، که بر اساس رابطه بین اشیاء است، راحتی و تأثیر گروه‌بندی را از طریق تکرار حذف و گنجایش ایجاد می‌کند، همانطور که در فضای آدولف لوس مشاهده می‌شود و می‌تواند به‌عنوان یک دیدگاه جدید در فضای اجتماعی مصرفی، به‌عنوان فضایی کیچ تبدیل شود که پیچیدگی ظریف را به زندگی عادی می‌دهد.
جهت دسترسی به پروژه‌های بیشتر به این صفحه از سایت مراجعه کنید.
” تمامی حقوق مادی و معنوی محتوا متعلق به پایگاه خبری جهان معماری می باشد “