منو
منو
مدارک این پروژه فاقد دیاگرام های طراحی می باشد.
خانه‌ای تقریبا قدیمی و نیمه‌متروکه که به‌نظر می‌رسد متعلق به دوره پهلوی باشد، به دلیل ویژگی‌هایی چون ویلایی بودن، فضاهای باز و سرپوشیده بزرگ و موقعیت مکانی مناسب توسط بهره‌بردار خریداری می‌شود تا پس از بازسازی به کافه و رستوران تبدیل شود. در مراحل اولیه بررسی اسناد ساختار بنا، تیم طراحی متوجه می‌شود که قدمت بنا به اواخر دوره قاجار بازمی‌گردد و ماهیت اصلی آن زیر لایه‌ای از نازک‌کاری‌های متأخر مدفون شده است. بنابراین، تصمیم به برداشتن لایه‌های متأخر که بخش زیادی از جزئیات و تزئینات بنا را پنهان کرده بودند، گرفته می‌شود تا معماری اولیه و ارزشمند بنا که طی یک دوره 40 تا 50 ساله مدفون مانده بود، دوباره احیا شود.
پس از برداشتن این الحاقات و نازک‌کاری‌های ثانویه، هسته اصلی بنا مشخص می‌گردد و سناریوی احیا و بازسازی بر اساس وضعیت اصلی بنا پی‌ریزی می‌شود. یکی از استراتژی‌ها کامل کردن برخی بخش‌های ارزشمند است که تنها نشانه‌هایی از آنها باقی مانده است، از جمله هشتی بنا. همچنین، برخی بخش‌های دیگری که تخریب شده بودند، یا به همان شکل حفظ شوند (نمادین) یا در حفظ ردپای خود عملکرد جدیدی همسو با کابری فعلی پیدا کنند باشند.
احیا و بازسازی با حفظ حس و حال گذشته: این خانه یکی از آخرین خانه‌های دوره قاجاری در این منطقه است و بازسازی آن با حفظ ویژگی‌های گذشته، آن را به یک مکان عمومی شاخص با کاربری خدماتی (کافه رستوران) در این منطقه تبدیل کرده است.
حفظ درختان قدیمی حیاط: درختان انجیر و انار با قدمت بالا که هنوز میوه می‌دهند، حفظ شده‌اند.
تخصیص بخشی از فضا به مجسمه دستان استادکاران: برای تجلیل از افرادی که در احیا و بازسازی پروژه زحمت کشیده‌اند، بخشی از فضا به مجسمه دستان آنها اختصاص یافته است.
احیا جزئیات بنا: تلاش برای به نمایش گذاشتن جزئیات و روایت بنا، فضا را فراتر از یک کاربری خدماتی برده و آن را به یک گالری تبدیل کرده است که مردم تمایل به حرکت و دیدن تمام بنا داشته باشند، گویی به گالری آمده‌اند.
حفظ ساختار بندی بنا: با وجود از بین رفتن یا تخریب شدن بخشی از قسمت‌ها، تلاش شده است تا حضور دیوارهای قدیمی تثبیت شود. برای مثال، کانتر بار بر روی بخشی از دیواری که تنها نشانه‌هایی از وجود آن باقی مانده بود، قرار گرفته است. همچنین، در فضای VIP مجموعه، یکی از دیوارها به شکل نیمه‌تخریب شده خود به عنوان آبجکتی دکوراتیو حفظ شده است و یا فضای سبز و گل‌ها بر روی امتداد دیواری که تنها شالوده آن باقی مانده بود، قرار داده شده‌اند.
خانه‌ای قدیمی و نیمه‌متروکه که در ابتدا به نظر می متعلق به دوره پهلوی باشد، با ظواهری که نشان می‌داد در طول چندین مرحله دچار تغییرات ناهمگن شده است. با بررسی بیشتر اسناد و ساختار بنا، مشخص می شود که این خانه متعلق به اواخر دوره قاجار است که به دلایل نامعلوم، تصمیم به ایجاد تغییرات بنیادین در ظاهر بنا، هم در بیرون و هم در داخل، گرفته می شود که نتیجه ان مدفون شدن سطوح زیادی از بنا به مدت ۴۰ تا ۵۰ سال زیر یک لایه نازک‌کاری گچی می‌شود.
جهت دسترسی به پروژه‌های بیشتر به این صفحه از سایت مراجعه کنید.
” تمامی حقوق مادی و معنوی محتوا متعلق به پایگاه خبری جهان معماری می باشد “