معمار: The Purple Ink Studio

سال: 2022

مساحت سایت: 13470 مترمربع

شهر: مانیپال

کشور: هند

عکاس: Suryan // Dang

توضیحات ارائه‌شده توسط معماران: (متن ترجمه شده از انگلیسی)

پردیس جدید معماری و طراحی دانشگاه مانیپال (MAHE) بر روی زمینی پرتراکم و شیب‌دار به وسعت ۳.۹ هکتار ساخته شد، با چشم‌اندازی برای خلق فضاهایی درهم‌تنیده و سیال. این پردیس برای ۱۲۰۰ دانشجو از رشته‌های معماری، طراحی و مد برنامه‌ریزی شده است. مجموعه در شهر ساحلی مانیپال واقع در ایالت کارناتاکا قرار دارد که مرکز اصلی مؤسسه‌های آموزش عالی مانیپال به شمار می‌رود. این شهر پر از زندگی پرشور دانشگاهی و دانشجویانی است که از سراسر جهان گرد هم آمده‌اند. این پروژه بخشی از مجموعه موجودی بود که پیش‌تر جایگاهی ریشه‌دار در سیستم آموزشی داشت و با نگرشی پیشرو، قالبی برای فلسفه طراحی ارائه کرد که نوآورانه و درعین‌حال حساس و متأثر از بستر بود.

طرح از زمینه قوی و بستر طبیعی (توپوگرافی) سایت الهام گرفت. زمین دارای شیبی عمده به میزان ۱۸ متر به سمت جنوب‌شرق و در فاصله‌ای تنها ۱۰۰ متر بود که به سوی دره باز می‌شد. با به‌کارگیری شبکه‌ای منظم به ابعاد ۱۰ در ۱۰ متر، حجم‌های ساختمانی به‌صورت پلکانی سازمان‌دهی شدند تا چشم‌انداز به دره بدون مانع حفظ شود و در عین حال خطوط تراز طبیعی (خطوط میزان) دست‌نخورده باقی بماند.

برنامه طراحی معماری و طراحی دانشگاه مانیپال به چهار بلوک تقسیم شد که در سطح سایت پراکنده شدند. جهت وزش باد به‌عنوان عاملی کلیدی در جهت‌گیری بلوک‌ها در نظر گرفته شد و چیدمان آن‌ها حول یک فضای باز مرکزی طراحی گردید. حیاط مرکزی به تالار پلکانی غیررسمی تبدیل شد که فضایی باز و انعطاف‌پذیر برای تعامل استادان و دانشجویان فراهم می‌کرد. مسیرهای رفت‌وآمد پیرامون آن طراحی شدند، با پلکان‌های پیچ‌خورده که تراس‌ها را در ترازهای مختلف به یکدیگر پیوند می‌دادند و چشم‌اندازهای فراگیر به سوی دره را قاب می‌گرفتند. کارگاه‌ها و استودیوهای طراحی که در بالاترین ترازها جای گرفته بودند، به حیاط‌ها و تراس‌های پلکانی امتداد می‌یافتند. این تراس‌ها همچون جیب‌های تعاملی عمل می‌کردند که عمداً به روی آسمان باز گذاشته شده بودند. اتصال بصری از راهروها و پلکان‌ها نوعی تحرک بصری و دسترسی چشمی به فعالیت‌های هم‌قطاران ایجاد می‌کرد و ارتباط بین آن‌ها را تقویت می‌نمود.

دستور طراحی معماری و طراحی دانشگاه مانیپال برای خلق ورودی شاخص و نمادین به‌گونه‌ای برنامه‌ریزی شد که تداوم فضایی ایجاد کند. این فرم سیال همچنین به‌عنوان پلکان‌های موج‌دار عمل می‌کرد که به سوی تالار اجتماعات و فضاهای اداری هدایت می‌شد. الهام‌هایی از معبد کهن و شاخصی که در شهر دیده می‌شود، دریافت گردید. پیچیدگی سازه به چندین مرحله ساخت و ساز تفکیک شد — هم‌افزایی میان سازه بتن‌آرمه و فروسمنت — تا شکل پیچیده‌ای که به‌صورت چرخشی ورودی‌ها را نمایان می‌کرد، حاصل گردد. امواج موزون آجری که در امتداد نما ادامه می‌یافتند، هویت جدیدی به پردیس بخشیدند. بازی ظریف فرم‌های ارگانیک در ورودی ادامه یافت و بعد تازه‌ای به سطح دسترسی افزود.

ترکیب مصالح معماری و طراحی دانشگاه مانیپال به‌صورت کارکردگرایانه و با تأکید بر جنبه‌های نگهداری و دوام مجموعه انتخاب شد و همزمان، اصالت و صداقت فرمی مصالح حفظ گردید. مصالح ساختمانی و ظرایف فرهنگی همواره مدنظر بودند و در طول روند طراحی با تفسیرهای گوناگونی همراه شدند. همان‌گونه که فرد در فضاها حرکت می‌کند، تجربه‌ای نو پدیدار می‌شود؛ تجربه‌ای که با هماهنگی متناسب میان فرم‌ها و در آغوش گرفتن طبیعت شکل می‌گیرد و نوعی گفت‌وگو میان انسان و محیط را ترغیب می‌نماید.

جهت دسترسی به پروژه‌های بیشتر به این صفحه از سایت مراجعه کنید.