معمار: Snøhetta

سال: 2007

مساحت سایت: 38500 مترمربع

شهر: اسلو

کشور: نروژ

توضیحات ارائه‌شده توسط معماران: (متن ترجمه شده از انگلیسی)

Statsbygg بزرگ‌ترین مدیریت‌کننده املاک دولتی در نروژ است که دارای 650 کارمند می‌باشد. این سازمان، مشاور اصلی دولت در مسائل مربوط به ساختمان و املاک، توسعه و مدیریت است. Statsbygg یک شرکت مدیریتی زیرمجموعه وزارت نوسازی و مدیریت عمومی است، اما به تمامی وزارتخانه‌ها و نهادهای دولتی خدمات و پشتیبانی ارائه می‌دهد.

در سال 1998، مجلس ملی تصمیم گرفت که Statsbygg به‌عنوان کارفرمای پروژه ساختمان اپرای جدید منصوب شود و مسئولیت برنامه‌ریزی و مدیریت آن را بر عهده گیرد. Statsbygg خدمات مورد نیاز خود را از بخش خصوصی تأمین می‌کند، اما مسئول هماهنگی حرفه‌ای و کنترل کیفیت مشاوران، پیمانکاران و تأمین‌کنندگان است.

بهره‌بردار نهایی این ساختمان، اپرا و باله ملی نروژ است. این مؤسسه بزرگ‌ترین نهاد موسیقی و تئاتر نروژ به شمار می‌آید. هدف اصلی آن تولید ملی اپرا، باله، تئاتر موسیقی و رقص، و برگزاری کنسرت‌ها است. این مؤسسه قصد دارد سالانه حدود 300 اجرا و 250,000 بازدیدکننده داشته باشد. ساختمان اپراخانه محل کار تقریباً 600 کارمند از بیش از 50 حرفه مختلف خواهد بود.

این اپراخانه تحقق‌بخش طرح برنده مسابقه معماری است. چهار دیاگرام که بخشی از این طرح ورودی بودند، مفهوم اساسی ساختمان را توضیح می‌دهند.

«دیوار موجی»: اپرا و باله هنرهایی نسبتاً جوان در نروژ هستند. این هنرها در بستری بین‌المللی رشد و تحول می‌یابند. شبه‌جزیره Bjørvika بخشی از یک شهر بندری است که به‌طور تاریخی محل تلاقی با سایر نقاط جهان بوده است. خط جدایی بین زمین «اینجا» و آب «آنجا» هم یک مرز واقعی و هم یک آستانه نمادین به شمار می‌آید. این آستانه به شکل دیواری بزرگ در محل تلاقی زمین و دریا، نروژ و جهان، هنر و زندگی روزمره تحقق یافته است. این همان آستانه‌ای است که در آن، مردم با هنر ملاقات می‌کنند.

یک برنامه‌ تفصیلی به‌عنوان مبنای مسابقه تدوین شد. شرکت Snøhetta پیشنهاد داد که تأسیسات تولیدی اپراخانه به‌صورت یک «کارخانه» مستقل و با برنامه‌ریزی منطقی تحقق یابد. این کارخانه باید هم در مرحله طراحی و هم در مرحله بهره‌برداری بعدی، کارکردی و انعطاف‌پذیر باشد. این انعطاف‌پذیری در مرحله طراحی بسیار حائز اهمیت بوده است: تعدادی از فضاها و گروه‌های فضایی در همکاری با بهره‌بردار نهایی تعدیل شده‌اند. این تغییرات کارکرد ساختمان را بهبود بخشیده‌اند بدون آنکه بر معماری آن تأثیری بگذارند.

فرش:

در شرح مسابقه تصریح شده بود که اپراخانه باید دارای کیفیت معماری بالا و در بیان خود یادمانی (مونومنتال) باشد. یک ایده به‌عنوان توجیه این یادمان‌گرایی برجسته شد: مفهوم باهم‌بودن، مالکیت مشترک، دسترسی آسان و باز برای همه. برای دستیابی به یادمان‌گرایی بر پایه این مفاهیم، ما خواستیم اپرا را به معنای گسترده‌ای در دسترس قرار دهیم، از طریق پهن کردن یک «فرش» از سطوح افقی و شیب‌دار روی سقف ساختمان. این فرش به شکلی تعریف‌شده و مرتبط با سیمای شهری شکل گرفته است. یادمان‌گرایی از طریق گسترش افقی محقق شده است نه عمودی. مبنای مفهومی مسابقه، و همچنین ساختمان نهایی، ترکیبی از این سه عنصر است: دیوار موجی، کارخانه و فرش.

وضعیت شهری:

اپراخانه نخستین عنصر در فرآیند برنامه‌ریزی‌شده‌ی تحول این بخش از شهر است. در سال 2010، ترافیک سنگین مجاور ساختمان به تونلی در زیر فیورد منتقل خواهد شد. به دلیل اندازه و بیان زیبایی‌شناسانه‌اش، اپراخانه از سایر ساختمان‌های منطقه متمایز خواهد بود. چشم‌انداز سقف که با سنگ مرمر پوشیده شده، یک فضای عمومی وسیع را در منظر شهری و فیورد شکل می‌دهد. وجه عمومی اپراخانه به سمت غرب و شمال قرار دارد – در حالی که در عین حال، نمای ساختمان از فاصله‌ای زیاد از سمت فیورد در جنوب نیز به وضوح دیده می‌شود. وقتی از قلعه Akershus و از شبکه‌بندی شهری به آن نگاه می‌شود، این ساختمان رابطه‌ای میان فیورد و تپه Ekeberg در شرق ایجاد می‌کند. وقتی از ایستگاه مرکزی و میدان Chr. Fredriks به آن نگاه می‌شود، اپرا توجه را به خود جلب می‌کند با یک شیب که لبه شرقی منظره فیورد و جزایرش را قاب می‌گیرد. این ساختمان شهر و فیورد، زندگی شهری و منظر طبیعی را به هم متصل می‌کند. در بخش شرقی، «کارخانه» به‌طور واضح و متنوع بیان شده است. فعالیت‌های درون ساختمان دیده می‌شوند: سالن‌های تمرین باله در طبقات بالایی و کارگاه‌ها در سطح خیابان. اتصال آینده این مجموعه به یک بخش جدید و زنده‌ی شهر، حس بیشتری از زندگی شهری ایجاد خواهد کرد.

برای شرکت «اسنوهتا»، همکاری نزدیک با هنرمندان همواره بخشی مهم و جدایی‌ناپذیر از پروژه‌های ساختمانی بوده است. از همان مرحله مسابقه، هنرمندان به‌عنوان همکار دعوت شدند و هدف این بود که این همکاری از ابتدای مرحله طراحی نیز ادامه پیدا کند. «اسنوهتا» تلاش کرده است از این‌که هنرمندان فقط «تزئینات» بر روی معماری اعمال کنند، پرهیز کند و به جای آن ترجیح داده است که یک گفت‌وگوی باز میان هنرمندان، صنعتگران و متخصصانی با رویکردهای متنوع نسبت به عناصر مهم ساختمان برقرار باشد. در پروژه اپراخانه، معمار قصد داشت که هم چشم‌انداز بزرگ سقفِ پوشیده از سنگ مرمر و هم نماهای پوشیده از آلومینیوم به‌عنوان تلاش‌هایی مشترک و همکاری‌محور طراحی شوند. همکاری اولیه برای سقف سنگی با هنرمندان «کریستیان بلیستاد»، «کاله گروئده» و «یورون سانس» شکل گرفت. یک سال بعد، مطابق با دستورالعمل‌های مربوط به پروژه‌های ساختمانی دارای بودجه دولتی، کمیته‌ای برای آثار هنری یکپارچه تأسیس شد. این کمیته هنرمندان «آسترید لوواوس» و «کیرستن واگل» را برای همکاری در طراحی عناصر پوشش فلزی به کار گرفت.

انتخاب مصالح:

مصالح با وزن، رنگ، بافت و دمای خاص خود نقش حیاتی در طراحی این ساختمان داشته‌اند. معماری «اسنوهتا» روایت‌محور است. این مصالح هستند که عناصر تعریف‌کننده‌ی فضاها را شکل می‌دهند. این تقاطع و مواجهه‌ی مصالح است که معماری را از طریق جزئیات متنوع و دقت بالا بیان می‌کند. در اپراخانه، سه ماده‌ی اصلی از همان مرحله‌ی مسابقه مشخص شده بودند: سنگ سفید برای «فرش»، چوب برای «دیوار موجی» و فلز برای «کارخانه». در جریان ادامه‌ی کار روی پروژه، ماده‌ی چهارمی یعنی شیشه، که امکان نمایش بخش زیرین «فرش» را فراهم می‌کند، مورد توجه خاص قرار گرفت.

سنگ:

پس از یک مناقصه بین‌المللی، سنگ مرمر ایتالیایی «لا فاچاتا» انتخاب شد. این سنگ، همانند سایر مرمرها، حتی زمانی که خیس می‌شود درخشندگی و رنگ خود را حفظ می‌کند. این سنگ از نظر کیفیت فنی، به‌ویژه در زمینه پایداری، چگالی و دوام، استانداردهای لازم را دارد. تولیدکننده، شرکت «کامپولونگی»، توانایی حرفه‌ای، ظرفیت و تجربه لازم برای چنین پروژه بزرگ و پیچیده‌ای را دارا بوده است. سطح قابل دسترسی «فرش» تقریباً ۱۸۰۰۰ متر مربع است. طراحی جزئیات آن اهمیت زیادی داشته است: معمار می‌خواست که این طراحی مزاحم شکل کلی ساختمان نباشد، اما در عین حال به‌اندازه‌ای دارای جزئیات باشد که از نمای نزدیک جذابیت داشته باشد. به همراه هنرمندان، چندین گزینه پیشنهاد شد تا اینکه الگویی خاص، غیرتکراری، با سطوح برجسته یکپارچه، برش‌های ویژه، بافت‌های سطحی متنوع و جزئیات خاص طراحی شد تا هندسه اصلی را بیان کند.

چوب:

بلوط به‌عنوان ماده غالب برای هر دو عنصر «دیوار موجی» و سالن اصلی انتخاب شده است. برای دیوار موجی، چوب بلوط سطحی سبک و متنوع دارد. بلوط در تمام سطوح شامل کف‌ها، دیوارها و سقف‌ها استفاده شده است. دیوار موجی دارای هندسه ارگانیک پیچیده‌ای است که از اشکال مخروطی به‌هم‌پیوسته تشکیل شده است. این دیوار همچنین به‌عنوان یک عامل کاهش‌دهنده نویز (صدا) در فضای لابی نیز عمل می‌کند. برای دستیابی به این اهداف، دیوار موجی از قطعات کوچکتری تشکیل شده است که قادر به انطباق با هندسه متغیر و ارائه جذب صوتی هستند.

در داخل سالن اپرا، بلوط به دلایل مختلفی انتخاب شده است: این چوب متراکم، به‌راحتی شکل‌دهی می‌شود، پایدار و لمسی است. بلوط با استفاده از آمونیاک برای ایجاد تنالیته تیره‌تری درمان شده است. در این فضا نیز بلوط برای کف‌ها، دیوارها و سقف‌ها، همچنین جلوی بالکن‌ها و بازتاب‌دهنده‌های صوتی استفاده شده است.

فلز:

یک اپراخانه به‌گونه‌ای طراحی و ساخته می‌شود که طول عمر بالایی داشته باشد. این به این معناست که پوشش فلزی ساده و مدرن، مانند آنچه که معمولاً با کارخانه‌ها و کارگاه‌ها مرتبط است، باید دوباره ارزیابی و بازطراحی شود. پس از بررسی جنبه‌های زیبایی‌شناسی، دوام، قابلیت انعطاف و امکان ساخت پانل‌های بسیار صاف، آلومینیوم به‌عنوان ماده انتخاب شد. برای ارتقای کیفیت پانل‌ها، فرایند همکاری با دو هنرمند آغاز شد. تیم طراحی در ابتدا به دنبال یک مدولار صنعتی بود، اما پانل‌ها باید دارای کیفیت بصری بالاتری می‌بودند. پانل‌ها با بخش‌های محدب کروی و فرم‌های مقعر مخروطی سوراخ‌کاری شدند. الگو توسط هنرمندان بر اساس تکنیک‌های قدیمی بافندگی توسعه یافت. در مجموع، هشت پانل مختلف طراحی شد که اثرات متغیری را بسته به زاویه، شدت و رنگ نوری که روی آنها تابیده می‌شود، ایجاد می‌کنند.

شیشه:

نمای شیشه‌ای بلند در لابی نقش غالبی در نمای ساختمان از سمت‌های جنوبی، غربی و شمالی دارد. در مراحل اولیه پروژه مشخص شد که این نمای شیشه‌ای بیشتر از آنچه که پیش‌تر تصور می‌شد، اهمیت دارد، هم در طول روز و هم شب که به‌عنوان یک چراغ عمل کرده و سطوح خارجی را روشن می‌کند. نمای شیشه‌ای تا ارتفاع ۱۵ متر ادامه دارد. هدف معمار این بود که یک سازه شیشه‌ای طراحی کند که در آن حداقل از ستون‌ها، قاب‌ها و تقویت‌کننده‌های فلزی استفاده شود. راه‌حل این بود که از پره‌های شیشه‌ای استفاده شود که در داخل لامینات‌ها، اتصالات فلزی حداقل‌شده قرار دارند. نیاز به استحکام شیشه به دلیل تمایل به استفاده از پانل‌های بزرگ و درزهای باریک در محل‌های اتصال پانل‌ها افزایش یافت. شیشه‌های ضخیم از این نوع معمولاً بیشتر به رنگ سبز در می‌آیند تا شفاف. بنابراین تصمیم گرفته شد که نمای اپراخانه از شیشه کم‌فلز (Low Iron) استفاده کند.

راه‌حل طرح، چیدمان کلی:

ساختمان به دو بخش تقسیم شده است که توسط یک راهرو از شمال به جنوب به نام «خیابان اپرا» از هم جدا می‌شود. در غرب این خط، تمامی فضاهای عمومی و فضاهای صحنه قرار دارند. بخش شرقی ساختمان شامل فضاهای تولیدی است که از نظر شکل و تکمیل ساده‌تر هستند. این بخش از ۳ تا ۴ طبقه بالای زمین تشکیل شده است. همچنین یک سطح زیرزمین – U1 – زیر این بخش از ساختمان قرار دارد. منطقه زیرصحنه‌ای نیز ۳ طبقه دیگر عمق دارد.

بخش غربی ساختمان:

یک میدان سنگ‌فرش‌شده با پوشش مرمری، بازدیدکنندگان را به لابی و سایر فضاهای عمومی هدایت می‌کند. یک ورودی فرعی در نمای شمالی دسترسی مستقیم به رستوران و لابی را فراهم می‌کند. از سمت جنوب، لابی به سمت فیورد داخلی اسلو و نمای جزیره هووودویا باز می‌شود. از سمت غرب و شمال، دیدگاه‌هایی از شهر حاکم است، در حالی که سالن‌های تئاتر به سمت شرق قرار دارند. ظرفیت ساختمان می‌تواند تا 1900 نفر تماشاگر را در خود جای دهد. 1400 نفر در سالن اصلی، 400 نفر در صحنه 2 و 150 نفر در اتاق تمرین 1 که به عنوان یک تئاتر جعبه سیاه نیز عمل می‌کند. در جنوب لابی، یک برازری (رستوران کافه‌ای) قرار دارد، رستورانی در شمال و چندین بار که می‌توانند به صورت جداگانه از اجراها فعالیت کنند. خدماتی مانند فضاهای آموزشی، رختکن‌ها، توالت‌ها، میز اطلاعات/بلیط و اتاق‌های کوچک متنوع در اطراف لابی قرار دارند. از لابی، در سطح همکف، و از گالری‌های عمومی، دسترسی به دو سالن تئاتر اصلی فراهم می‌شود. فضای صحنه بزرگ، بخش قابل توجهی از مساحت ساختمان را اشغال کرده است. در اینجا، صحنه اصلی (16 متر × 16 متر) با یک زیرصحنه 11.8 متر عمیق، دو صحنه جانبی و دو صحنه پشتی قرار دارد، همچنین یک سالن صحنه و انبار نیز وجود دارد. ارتفاع آزاد در این مناطق حداقل 9 متر است. انبار برای پس‌زمینه‌ها در بالای صحنه جانبی پشتی قرار دارد. دکورهای تکمیل‌شده برای چندین اجرا و عمل می‌توانند روی صحنه‌های جانبی و پشتی و همچنین زیر صحنه آماده بایستند. علاوه بر این، اتاق تمرین بزرگ به‌طور مستقیم به مناطق صحنه متصل است و در صورت لزوم می‌تواند فضای اضافی برای ذخیره دکور فراهم کند. اتاق تمرین ارکستر – که فضایی حساس از نظر آکوستیک است – نیز در بخش غربی ساختمان و در سطح زیرزمین قرار دارد. این سالن مهم‌ترین فضای تمرینی ارکستر است و می‌تواند برای مقاصد ضبط نیز استفاده شود. نیاز به آکوستیک متغیر با استفاده از پنل‌ها و پرده‌های قابل تنظیم برآورده شده است. این اتاق می‌تواند آکوستیک مشابهی با سالن اصلی تئاتر داشته باشد. یک گذرگاه از لابی، در امتداد نمای جنوبی، به اتاق تمرین 1 منتهی می‌شود که امکان استفاده از آن به عنوان فضای اجرایی عمومی را فراهم می‌آورد.

بخش شرقی ساختمان:

در شرق «خیابان اپرا»، تمام مناطق تولیدی و اداری قرار دارند؛ تقریباً 1000 اتاق با اندازه‌ها و عملکردهای مختلف. خیابان اپرا شریان اصلی ارتباطی برای تمام کارکنان است که تقریباً 600 نفر از بیش از 50 حرفه مختلف را شامل می‌شود. یک محوطه بارگیری بزرگ که به‌صورت شرق به غرب کشیده شده است، بخش پشت‌صحنه ساختمان را به دو قسمت تقسیم می‌کند. ابعاد این فضا نیز بر اساس اندازه اجزای دکور، تا ارتفاع 9 متر، تعیین شده است. در شمال، «کارگاه‌های سخت» قرار دارند که دکورها در آنجا ساخته می‌شوند. چندین حرفه مختلف در این بخش کار می‌کنند، از جمله نجاران، فلزکاران، نقاشان و تزئین‌کنندگان. دکورهای تکمیل‌شده از طریق محوطه بارگیری منتقل شده و مستقیماً به منطقه صحنه پشتی می‌روند. در جنوب، تمام دیگر عملکردهایی که برای خدمت به نیازهای رقصندگان و خوانندگان ضروری هستند، قرار دارند: «کارگاه‌های نرم» شامل تولید لباس، کلاه‌گیس، کلاه، دستکش‌ها و مناطق آرایشی. همچنین، ادارات و رختکن‌ها در این قسمت قرار دارند. یک حیاط سبز وسیع در مرکز این بخش در سطوح U1 و همکف قرار دارد. بیشتر رختکن‌ها برای 4 هنرمند طراحی شده‌اند و تمامی لوازم مورد نیاز برای لباس و آرایش هر نمایش را در خود جای می‌دهند. این اتاق‌ها همچنین به‌عنوان مکانی برای استراحت و تمرکز در نظر گرفته شده‌اند و بنابراین با تخت خواب‌های روزانه تجهیز شده‌اند.

ادارات اپرا و باله چندین اتاق تمرین بزرگ در این منطقه در سطوح 3 و 4 دارند. همچنین، امکان جابجایی دکور از محوطه بارگیری به فضاهای تمرین در سطح 3 از طریق آسانسوری با ارتفاع آزاد 6 متر وجود دارد. بزرگ‌ترین اتاق تمرین ارتفاع آزاد 9 متر دارد و به‌اندازه صحنه اصلی است. این امکان را برای رقصندگان فراهم می‌کند تا یک اجرا کامل را تمرین کنند. تمامی این فضاها دارای دیوارهایی با کاهش نویز (آکوستیک) هستند. همچنین، تعدادی اتاق تمرین کوچک در سطح 2 وجود دارد. سازندگان کلاه‌گیس، آرایشگران و لباس‌شوی‌ها نزدیک‌تر به صحنه در سطح 1 (همکف) قرار دارند. از اینجا، هنرمندان می‌توانند به مناطق صحنه در سطح همکف یا از طریق زیرزمین دسترسی داشته باشند. در سطح 2، آرشیوهای موسیقی، دفاتر و عملکردهای پشتیبانی برای ارکستر، همچنین یک مرکز بهداشت و باشگاه قرار دارند. سطح 3 بخش اداری را در خود جای داده است و یک سالن غذاخوری بزرگ در جنوب آن با یک تراس مشرف به فیورد قرار دارد.

صحنه اصلی:

صحنه اصلی یک تئاتر کلاسیک به شکل نیم دایره است که برای اپرا و باله طراحی شده است. این صحنه ظرفیت پذیرش تقریباً 1370 نفر را دارد که بین بخش‌های ردیف جلو، پرتر و سه بالکن تقسیم شده‌اند. فضاهای فنی، منطقه بالای بالکن سوم را اشغال می‌کنند.

گودال ارکستر بسیار انعطاف‌پذیر است و با استفاده از سه آسانسور جداگانه، می‌توان ارتفاع و مساحت آن را تنظیم کرد. در هر طرف صحنه، برج‌های متحرکی قرار دارند که امکان تنظیم عرض پروسنیوم را برای باله یا اپرا فراهم می‌آورند بدون آنکه بر آکوستیک سالن تأثیر بگذارند. زمان طنین سالن به‌طور دقیق با استفاده از پرده‌ها در دیوارهای پشتی تنظیم می‌شود و اتاق‌های کنترل صدا و نور در پشت سالن قرار دارند.

فرم صحنه بر اساس چندین رابطه طراحی شده است: فاصله کوتاه بین تماشاگران و اجراکنندگان، خطوط دید خوب، و از همه مهم‌تر، آکوستیک عالی. نیت‌های معماری برای ایجاد یک سالن مدرن با عملکرد موسیقی سنتی و آکوستیک در کنار نیازهای مربوط به صمیمیت بصری و کمال آکوستیک توسعه یافته‌اند. در سالن‌های اپرای قدیمی، اغلب از عناصر تزئینی و مجسمه‌ای غنی برای کاهش آکوستیک استفاده می‌شد. در اینجا، این نیازها با استفاده از یک زیبایی‌شناسی ساده و کنده‌کاری شده و با زبان فرماتیک مدرن برآورده شده‌اند.

نیاز به زمان طنین طولانی باعث ایجاد فضایی با حجم زیاد در سالن شده است. در این مورد، حجم سالن با استفاده از یک گالری فنی که از دیوارهای زیر خود پیش‌آمده است، افزایش یافته است و این گالری بخش T شکلی به سالن می‌دهد. ساختار اصلی سقف سنگ‌پوش بالای سالن در حجم سالن گنجانده شده است و پشت سقف کاذب پنهان نشده است.

آکوستیک بهینه با استفاده از روش‌های زیر به‌دست آمده است:

• به‌عنوان یک حرکت زیبایی‌شناختی، جلوه‌های بالکن‌ها هندسه‌ای دارند که بسته به موقعیت آن‌ها در سالن و عملکرد آکوستیک مورد نیاز در هر مکان تغییر می‌کند. در کنار‌ها، فرم بالکن‌ها صدا را به سمت تماشاگران بازتاب می‌دهد، در حالی که در قسمت‌های عقب صدا را در جهات مختلف پخش می‌کند تا از تمرکز آن جلوگیری شود.

• رفلکتور سقفی بیضی‌شکل که سالن را از نظر بصری تمام می‌کند، صدا را به‌طور خاصی بازتاب می‌دهد. همان اصل در طراحی جلوه‌های بالکن‌ها نیز استفاده شده است.

• دیوارهای عقب در هر سطح از پانل‌های محدب ساخته شده‌اند تا از تمرکز صدا جلوگیری کنند و صدا را به‌طور یکنواخت در سالن پخش کنند.

• هندسه دیوارهای میانی، رفلکتور اصلی ارکستر و برج‌های متحرک طوری تنظیم شده‌اند که صدا را در فضا پراکنده کنند. از میله‌های چوبی با ابعاد مختلف برای تنظیم صداهای با طول موج‌های مختلف استفاده شده است.

• تمام سطوح از مواد نسبتاً متراکم ساخته شده‌اند تا از ارتعاشات فرکانس بالا جلوگیری کنند. جبهه‌های بالکن از چوب بلوط جامد ۵۰ میلی‌متر ساخته شده‌اند در حالی که پانل‌های دیوار عقب از MDF به ضخامت ۱۰۰ میلی‌متر با روکش بلوط هستند.

دوبارۀ انحنای جبهه‌های بالکن و حلقه سقف بیضی‌شکل از عناصر پیش‌ساخته بلوط ساخته شده‌اند که از تخته‌های جامد چسبانده شده به هم، با استفاده از روش درمان آمونیاک و از طریق طراحی‌های سه‌بعدی کامپیوتری روت شده‌اند، سپس روغن‌کاری و جلا داده شده‌اند. رنگ تیره این عناصر به‌ویژه برای فضای تئاتر مناسب است و بلوط به فضا حس غنی، گرم و صمیمی می‌دهد.

صندلی‌ها به گونه‌ای طراحی شده‌اند که حداقل صدا را جذب کنند. مواد استفاده شده در آن‌ها چوب تیره و پارچه‌ای با طراحی خاص به رنگ نارنجی مایل به قرمز است که تضادی با دیگر اجزای فضا ایجاد می‌کند. صفحه‌های نمایش متنی در پشت صندلی‌ها تعبیه شده‌اند تا تماشاگران بتوانند به‌طور فردی انتخاب کنند که متن اپرا را به زبان‌های مختلف بخوانند.

سالن تئاتر با یک لوستر طراحی‌شده توسط اسنوهتا روشن می‌شود که به شکل لنزی کم‌عمق است، همچنین چراغ‌های LED در سقف‌ها و کف سالن به‌طور توکار نصب شده‌اند.

لوستر. لوستر که در داخل بازتاب‌دهنده بیضی‌شکل آویزان است، عنصر مهمی در سالن است زیرا چندین وظیفه را انجام می‌دهد. این لوستر منبع اصلی نورپردازی سالن است که برای اولین بار از LED در چنین محیطی استفاده می‌کند. وزن آن 8.5 تن متریک است و قطر آن 7 متر می‌باشد. این لوستر از 5800 کریستال شیشه‌ای دستی ساخته شده است که از طریق آن‌ها 800 چراغ LED می‌درخشند. این نور، سالن را در نوری ملایم و پخش‌شده غوطه‌ور می‌کند. کل لوستر می‌تواند برای تعمیر و نگهداری به پایین آورده شود. همچنین، این لوستر یک بازتاب‌دهنده صوتی مهم است. این ویژگی شکل خاص آن را توضیح می‌دهد که صدا را پخش و منتشر می‌کند. فاصله بین نوارهای کریستال به سمت صحنه افزایش می‌یابد تا امکان عبور بیشتر صدا از آن‌ها فراهم شود و در نتیجه به تقویت پژواک فضا کمک کند. این لوستر کمی جلوتر از مرکز قرار دارد تا دیدگاه‌های بدون مانع از اتاق نورپردازی دنبال‌کننده‌ها در پشت بازتاب‌دهنده بیضی‌شکل فراهم شود. در نهایت، این لوستر به عنوان یک بسته‌بندی بصری برای سالن عمل می‌کند و توجه‌ها را از فضاهای فنی و ساختار بالای سالن منحرف می‌سازد.

پرده صحنه. پرده صحنه نیز یک عنصر مهم در سالن است. همراه با لوستر و پارچه صندلی‌ها، این پرده تضادی با چوب تیره ایجاد می‌کند. این پرده توسط هنرمند آمریکایی پی وایت ساخته شده است، پس از یک مسابقه بین‌المللی. او با تصاویری دیجیتال از فویل آلومینیومی کار کرده است که رنگ‌های سالن را منعکس کرده و به خود جذب می‌کند. این تصاویر سپس به یک دار قالی کاملاً دیجیتال منتقل می‌شوند.

صحنه ۲. صحنه ۲ می‌تواند بسته به پیکربندی صندلی‌ها تا ۴۰۰ نفر ظرفیت داشته باشد. این فضا برای اپرا و باله، همچنین برای مراسم ضیافت، کنسرت‌های راک، اجراهای تجربی و تئاتر کودکان مورد استفاده قرار خواهد گرفت. این سالن چندمنظوره است که صندلی‌ها که روی واگن‌های بزرگ قرار دارند، می‌توانند در پیکربندی‌های مختلف جابه‌جا شوند. دو آسانسور بزرگ وجود دارند که آمفی‌تئاتر، گودکوب ارکستر و واگن‌های صندلی را برای ذخیره‌سازی در زیرزمین جابجا می‌کنند. منطقه‌ای که معمولاً صحنه است از عناصری با قابلیت جابجایی ساخته شده است. سالن دارای برج پروازی نیست بلکه یک سیستم پیچشی موتوری گسترده برای آویزان کردن و جابجایی دکور، پرده‌ و انعکاس‌دهنده‌های صوتی در صورت لزوم دارد. یک دروازه کشویی به ارتفاع ۹ متر، منطقه صحنه را با مناطق پشت صحنه و انبار دکور ارتباط می‌دهد. زمان بازتاب در سالن می‌تواند برای اجراهای تقویت‌شده کاهش یابد. درخواست مشتری یک سالن تئاتر با انعطاف‌پذیری یک جعبه سیاه (Black Box) اما با کیفیت و هویت معماری بود. این دو نیاز معمولاً به‌عنوان ویژگی‌های متناقض شناخته می‌شوند، اما پس از بحث‌های نزدیک با کاربر نهایی، راه‌حلی پیدا شد که در آن یک جعبه سیاه با یک ساختار مستقل و با کیفیت بالا در داخل آن قرار گرفته است. این «شیء» دارای پوشش قرمز براق و گرد در خارج و پوشش نقره‌ای خنک در سمت صحنه است. چهار پل فنی در سطح بالا در سراسر فضا کشیده شده‌اند که شامل نورپردازی و تهویه هستند و سقف بصری و صوتی مهمی تشکیل می‌دهند. بین ستون‌ها، درهای بزرگ رنگ شده به سیاه و پانل‌های قابل جابجایی برای تنظیم پیکربندی‌های مختلف استفاده می‌شوند. این پانل‌ها همچنین از نظر صوتی مورد توجه قرار گرفته‌اند.

داخلی. نمای بیرونی ساختمان در شب به طور متمایز تغییر می‌کند. دیوار چوبی بزرگ «موج» در لابی روشن می‌شود و ساختمان شخصیتی کاملاً متفاوت به خود می‌گیرد. داخل ساختمان به نمای آن تبدیل می‌شود. این موضوع نشان می‌دهد که چقدر نمای داخلی و بیرونی ساختمان به یکدیگر وابسته‌اند. ایده‌ها و مفاهیم معمارانه ساختمان در داخل آن نیز استفاده شده‌اند. این کار شامل برنامه‌ریزی داخلی قابل توجهی بر اساس برنامه اتاق‌ها، عملکردها، رنگ‌ها، مواد، و سطوح مختلف، هماهنگ‌سازی طرح‌های نورپردازی، نصب‌های فنی، مبلمان داخلی، اتاق‌های مرطوب، راه‌حل‌های آشپزخانه، کابین‌های آسانسور، تجهیزات و وسایل است. همچنین طراحی و هماهنگی تجهیزات کاربر نهایی و مبلمان متحرک را شامل می‌شود. همکاری بین رشته‌های مختلف معماری بسیار مهم بوده است.

مفهوم داخلی، فضاهای عمومی. تجربه نمای بیرونی ساختمان به وضوح ایجاب می‌کند که داخل آن از کیفیت معماری بالایی برخوردار باشد. هنگام ورود به ساختمان، ابتدا زیر قسمت پایین سقف شیب‌دار هدایت می‌شوید. جایی که سقف به زمین می‌رسد. این فضا برای اتاق رخت‌کن عمومی استفاده می‌شود که ستون‌های باریک کلاه‌های بازدیدکنندگان را نگه می‌دارند. به‌طور بیشتری به سمت لابی، چهار حجم سقف را نگه می‌دارند. پوشش مشبک و روشن این حجم‌ها نمونه دیگری از هنر یکپارچه است. در اینجا این اثر توسط اولافور الیاسون انجام شده است. این حجم‌های سفید، سرویس‌های بهداشتی عمومی را در خود جای داده‌اند. حرکت به سمت فضای باز لابی، شما را زیر سقف شیب‌دار سفید قرار می‌دهد که توسط ستون‌های سفید زاویه‌دار نگه داشته شده‌اند و در سطح زمین در خوشه‌هایی به هم می‌رسند. پله‌برقی عظیم از دیوار چوبی بیرون کشیده شده و به سه گالری اطراف سالن دسترسی می‌دهد و به این ترتیب دسترسی به طبقات بالاتر سالن را فراهم می‌کند. فضای داخلی دیوار چوبی دارای احساس صمیمی است که در تضاد با لابی باز و سفید است. قفل‌های نوری تیره، مخاطبان را به قلب ساختمان هدایت می‌کنند. سالن اصلی، احساس این است که شما در داخل یک قطعه تراشیده شده از چوب قرار دارید، یا شاید داخل یک ساز موسیقی.

مبلمان و تجهیزات در فضاهای عمومی. فضای داخلی، از اتاق رخت‌کن تا سالن تئاتر، به‌عنوان یک سفر فرمالیستی توصیف می‌شود که بازدیدکننده را از فضای باز و ناشناخته به فضای بسته و ایمن می‌برد. سطح انتزاعی که در فضاهای بیرونی مشاهده می‌شود، باعث شده است که طبیعی به نظر برسد که تعداد عناصر و جزئیات قابل شناسایی ساختمان به حداقل برسد. در عین حال، هدف واضح این بوده است که عناصر مبلمان از همان زبان طراحی استفاده کنند که برای خود ساختمان به‌طور کلی در نظر گرفته شده است. عناصر بزرگ‌تر مانند پیشخوان‌های بار، تجهیزات فروشگاه، میز بلیط و دکوراسیون کافه، یا در داخل اشکال بزرگ‌تر ساختمانی ادغام شده‌اند یا به‌عنوان فرم‌های مستقل و مجسمه‌ای در کورین سفید طراحی شده‌اند. این‌ها می‌توانند زمانی که استفاده نمی‌شوند، کاملاً بسته شوند. اتاق رخت‌کن و لابی به‌طور بیشتر با فرم‌های ساده صندلی و میزهای بلند از جنس صفحه فولادی پوشش داده‌شده با لاک سیاه لاستیکی صنعتی مبله شده‌اند. مبلمان با ورق‌های صاف پشم و پوست گوسفند پوشانده شده‌اند. علائم نیز از همان فولاد سیاه ساخته شده‌اند و سطوح شیشه‌ای سفید تعدادی از عناصر داخلی را تکمیل می‌کنند.

مبلمان فضاهای تولید. این فضاها بر اساس ارگونومی، کاربری و تجربه طراحی شده‌اند. کارگاه‌های سخت‌افزاری فضاهای منطقی هستند که در آن طراحی توسط منطق مکانیزاسیون غالب است. کارگاه‌های آرایش و گریم با ماژول‌های ویژه‌ای که متناسب با نیازهای کاربر طراحی شده‌اند، تجهیز شده‌اند. بخش لباس، که فضایی پر از فعالیت است، با راه‌حل‌هایی برای مدیریت پیچیده لجستیک خود تجهیز شده است. سه هنر اصلی؛ باله، اپرا و ارکستر همگی برای اتاق‌های تعویض خود نیازهایی دارند که با مبلمان استاندارد و اختصاصی برآورده شده‌اند. با این حال، ارکستر اتاق‌های تعویض بزرگ‌تری با ظرفیت ۱۰ نفر دارد که فضاهایی برای بازکردن سازها، استراحت و تعویض قبل از اجرا، و دسترسی مشترک به سرویس‌های بهداشتی و دوش‌ها را فراهم می‌کند. باله، گروه کر و سولوئیست‌ها اتاق‌های کوچکتری با ظرفیت ۴ یا ۶ نفر دارند که هر فرد مکان خاص خود را دارد و دوش‌ها با اتاق‌های مجاور مشترک است. برای باله، این اتاق‌ها به‌عنوان پایگاهی در یک روز پر از تمرینات و تمرین‌ها عمل می‌کنند. تمامی اتاق‌های تعویض به‌طور ویژه با مبلمان استاندارد، میز آرایش، تخت‌های روزانه و کمدها طراحی شده‌اند. کار زیادی در طراحی فضاهای تمرینی برای گروه‌های مختلف انجام شده است. این فضاها فضاهای کاری مهمی هستند که دارای آکوستیک، تهویه و نورپردازی بهینه شده‌اند. هدف این بوده است که کیفیت فضایی زیادی فراهم شود و پانل‌های دیوار آکوستیک به‌ویژه در این راستا کمک می‌کنند.

استفاده از مواد در فضاهای تولید. دستورالعمل برای این فضاها مشخص کرده است که باید ساده و ارزان باشند. این بدان معنی است که آن‌ها از کیفیت عمومی دفتر با دیوارهای رنگ‌شده و کفپوش لینولئوم ساخته شده‌اند. این انتخاب به‌عنوان پس‌زمینه‌ای خنثی برای لباس‌های رنگارنگ اپرا و عناصر صحنه که فضاها را زنده می‌کنند، به خوبی عمل می‌کند. پالت رنگی در نتیجه ساده و خنثی است. حیاط مرکزی به‌عنوان نقطه مرجع مرکزی فضاهای تولید عمل می‌کند و راهروهایی که آن را احاطه کرده‌اند، رنگ تیره‌ای دارند تا جهت‌یابی را آسان‌تر کنند. اتاق‌های تمرین برای باله، اپرا و گروه کر ویژگی‌های مختلفی دارند. فضاهای باله سبک و روشن هستند و منظره‌ای از خلیج به جنوب دارند. در حالی که فضای گروه کر بیشتر درون‌گرایانه است و نور روز از یک پنجره بلند بالا به شرق می‌تابد. رنگ‌ها و مواد در این فضاها گرم‌تر و تاریک‌تر هستند.

مبلمان و تجهیزات نهایی. باوجود اینکه ساختمان بزرگ است، مبلمان متحرک کمی وجود دارد. ما تلاش کرده‌ایم که انتخاب مبلمان را ساده‌سازی و استاندارد کرده و آن را به طراحی معماری ساختمان مرتبط کنیم. تعداد کمی از تولیدکنندگان مبلمان باکیفیت انتخاب شده‌اند و قطعات دارای طراحی ساده و معاصر هستند که در عین حال به اندازه کافی کلاسیک هستند تا بی‌زمان باشند.

فضای سبز. فضای سبز اپرا شامل سقف مرمری، نواحی اضافی با پوشش مرمری، و فضاهایی است که بین ساختمان و خیابان‌های اطراف قرار دارند. دسترسی به میدان و ورودی اصلی از طریق یک پل پیاده‌رو مرمری بالای کانال اپرا انجام می‌شود. میدان بخشی از یک پیاده‌رو عمومی و مسیر دوچرخه است که از طرف غرب و جنوب ساختمان ادامه دارد و در نهایت به یک پل برنامه‌ریزی شده بر روی رودخانه آکر در شرق می‌رسد. از همان ابتدای رقابت، اسنو‌هتا پیشنهاد کرده بود که سقف باید برای عموم مردم قابل دسترس باشد و باید با سنگ سفید پوشش داده شود. امروز ویژگی مشخص ساختمان، هندسه منحصر به فرد سقف است که از خلیج بلند می‌شود و مانند فرشی بر روی فضاهای عمومی گسترده می‌شود. یک حرکت مهم این بوده است که کانال‌هایی در امتداد لبه‌های سقف با rampها و پله‌ها معرفی شوند. این امکان را فراهم می‌کند که حفاظ‌های بالاتر تنظیم شده با خط سقف خود ساختمان ادغام شوند.

برای دستیابی به حجم صوتی کافی در سالن، سقف به‌طور مستقل داخل خط حفاظ‌ها بالا رفته است. این باعث شده است که یک نقطه دید جدید ایجاد شود که از آنجا شهر و خلیج قابل تجربه است. سقف‌ها بیشتر از حد شیب‌دار برای استفاده ویلچر هستند، اما دسترسی به مناطق بالای نسبتاً صاف از طریق یک آسانسور اختصاصی فراهم می‌شود. سطح درمان سنگ، الگو، برش‌ها و بلند شدن‌هایی که بازی سایه‌ها را ایجاد می‌کنند، در همکاری نزدیک با هنرمندان طراحی شده است. مرمر سفید «لا فاسیاتا» از معادن کارارای ایتالیا است. نمای شمالی و تمام پوشش‌های سنگی که با آب تماس دارند از گرانیت نروژی به نام «آیس گرین» ساخته شده‌اند. پروتوتایپ‌ها و آزمایش‌های مقیاس کامل در تأسیسات پیمانکار قبل از انتخاب نهایی برای رنگ و بافت سطح مورد مطالعه قرار گرفته‌اند. یک رژیم کنترل کیفیت مداوم در طول فرایند تولید اجرا شده است.

مناطق مجاور. در طول دوره ساخت ساختمان، مشخص شد که نیاز به رسیدگی به نشست سریع و قابل توجه سطح زمین اطراف ساختمان وجود دارد.

مناطق وسیع سنگ‌ریزی شده که برای عبور وسایل نقلیه محلی طراحی شده‌اند، اطراف پایه ساختمان قرار داده شده‌اند. این مناطق به راحتی قابل تنظیم هستند زیرا زمین نسبت به ساختمان که بر روی سنگ بستر بنا شده است، فرو می‌رود. درختانی در مناطق سنگ‌ریزی شده کاشته شده‌اند و یک منطقه از مبلمان خیابانی در امتداد خط پیاده‌رو با پارکینگ دوچرخه، نیمکت‌ها و چراغ‌های خیابانی طراحی شده است که از فولاد ضد زنگ ساخته شده‌اند. پیاده‌روها از آسفالت با لبه‌های گرانیتی سیاه و نواحی بزرگ‌تری از سنگ‌فرش گرانیتی برای برجسته‌سازی ورودی‌های رستوران، خیابان اپرا و ورودی صحنه ساخته شده‌اند. پالت رنگ خاکستری تیره یک تضاد واضح با سنگ و آلومینیوم روشن ساختمان دارد که در یک زبان تک رنگ سرد قرار دارد. طراحی فضای سبز مناطق اطراف در همکاری بین اسنو‌هتا و زیرساخت‌های بیوریکا انجام شده است که مسئول برنامه‌ریزی خیابان اطراف اپرا هستند.

حیاط. حیاط یک باغ در وسط ناحیه تولید ساختمان است که توسط نماهای شیشه‌ای سیاه، آلومینیوم و چوب احاطه شده و به آسمان باز است. دسترسی مستقیم به حیاط از سطوح زمین و زیرزمین وجود دارد در حالی که سطوح بالاتر آن را به‌عنوان یک ریه سبز در دل ساختمان تجربه می‌کنند. در جلوی اتاق‌های تمرین عایق صوتی در زیرزمین، گیاهانی کاشته شده‌اند تا یک پرده تشکیل دهند. کف حیاط ترکیبی از چوب، مرمر سفید و نواحی سبز است. پله مرمری دو سطح را به هم متصل می‌کند. گیاهان بلند، گیاهان بالا رونده و گیاهان چندساله در اطراف خوشه‌هایی از کابل‌ها که به سطوح بالاتر می‌رسند و سایه‌هایی را به نماها فراهم می‌آورند، کاشته شده‌اند.

جهت دسترسی به پروژه‌های بیشتر به این صفحه از سایت مراجعه کنید.