معمار: فرانک گهری | Frank Gehry

سال: 1999-2003

شهر: لس آنجلس

کشور: ایالات متحده آمریکا

مساحت: 200000 فوت مربع

توضیحات پروژه ( متن ترجمه شده از انگلیسی )

تالار والت دیزنی، که خانه ارکستر فیلارمونیک لس آنجلس است، به دلیل آکوستیک فوق‌العاده و معماری منحصربه‌فرد خود، مورد تحسین گسترده قرار گرفته است. در دهه‌ای که از افتتاح آن می‌گذرد، سطوح فلزی مواج این بنا به نمادی از سبک خاص فرانک گری تبدیل شده‌اند.

کمک مالی و آغاز پروژه

در سال ۱۹۸۷، لیلیان دیزنی مبلغ ۵۰ میلیون دلار برای ساخت یک تالار کنسرت به افتخار همسر مرحومش، والت دیزنی، اهدا کرد. در سال بعد، فرانک گری از میان چندین نامزد در یک رقابت طراحی انتخاب شد. طرح پیشنهادی او عمدتاً بر فضای عمومی متمرکز بود، به‌طوری که بخش زیادی از سایت به باغ‌های باز اختصاص یافت.

چندین سال پس از آغاز پروژه، موانع سیاسی و مدیریتی تحقق آن را تهدید کردند و در نهایت، در سال ۱۹۹۴ پروژه متوقف شد. با این حال، در سال ۱۹۹۶ یک کمپین رسانه‌ای و جمع‌آوری کمک‌های مالی، آن را احیا کرد و پروژه بار دیگر به جریان افتاد.

طراحی و معماری تالار

تالار کنسرت به عنوان یک حجم واحد طراحی شده است، به طوری که ارکستر و تماشاگران در یک فضای مشترک قرار دارند. صندلی‌ها در اطراف صحنه توزیع شده‌اند، به گونه‌ای که برخی از حضار حتی می‌توانند نگاهی به نت‌های موسیقایی اجراکنندگان بیندازند.

مدیر سابق ارکستر فیلارمونیک لس آنجلس معتقد بود که طراحی جعبه‌های لوکس و بالکن‌ها نشان‌دهنده سلسله‌مراتب اجتماعی میان مخاطبان است، بنابراین در طراحی این تالار، از جداسازی فضایی جلوگیری شد. صفحات منحنی از جنس چوب داگلاس فیر تنها عناصر تفکیک‌کننده فضا هستند که بخش‌های مختلف از ۲,۲۶۵ تماشاگر را بدون ایجاد مانع بصری مشخص می‌کنند.

ساختار سقف فولادی تالار، بدون نیاز به ستون‌های داخلی، کل فضا را در بر گرفته است. در جلوی سالن، ارگ بزرگی قرار دارد که متشکل از ۶,۱۳۴ لوله منحنی است و تقریباً تا سقف امتداد دارد. این ارگ، نتیجه همکاری منحصر‌به‌فرد بین فرانک گری و مانوئل جی. روسالس، طراح ارگ مستقر در لس آنجلس، است.

آکوستیک تالار

فرانک گری با یاسوئیسا تویوتا، مشاور آکوستیک، همکاری کرد تا صدای تالار را از طریق طراحی فضایی و انتخاب مواد، بهینه کند. برای آزمایش آکوستیک، از یک ماکت ۱:۱۰ از تالار استفاده شد که شامل مدل‌های کوچکی از افراد در هر صندلی بود. تمام عناصر نیز متناسب با این مقیاس تنظیم شدند، از جمله افزایش فرکانس صدا به‌منظور کاهش طول موج آن به یک‌دهم اندازه واقعی.

دیوارهای جداکننده تالار و سقف منحنی آن، نه تنها بخشی از سیستم آکوستیکی فضا هستند، بلکه به طور نامحسوس به زبان مجسمه‌ای نمای بیرونی نیز اشاره دارند.

نمای بیرونی و سازه تالار

نمای خارجی تالار از ترکیب فرم‌های موج‌دار و زاویه‌دار تشکیل شده است که حرکت موسیقایی و پویایی شهر لس آنجلس را تداعی می‌کنند. طراحی این فرم‌ها از طریق مدل‌های کاغذی و طراحی‌های دستی، که ویژگی خاص فرایند طراحی گری است، توسعه یافت.

این ساختار منحصر‌به‌فرد، به یک سیستم فولادی بسیار دقیق نیاز داشت، از جمله ستون‌های جعبه‌ای که در قسمت شمالی ساختمان، با زاویه ۱۷ درجه به سمت جلو خم شده‌اند. بازدیدکنندگان می‌توانند از طریق یک نورگیر در اتاق پیش‌نمایش، به اسکلت فولادی ساختمان نگاهی بیندازند و همچنین این ساختار را از طریق پله‌ای که به باغ منتهی می‌شود، مشاهده کنند.

متریال و تأثیر نور در معماری

سطح استیل ضدزنگ تالار، نور را به عنوان یک عنصر معماری درگیر خود می‌کند. پانل‌های جداگانه و انحناهای نمای آن، در طول روز توسط نور طبیعی مشخص می‌شوند و در شب با نورهای شهری رنگ می‌گیرند.

در ابتدا قرار بود این ساختمان با سنگ پوشیده شود، اما پس از تکمیل موزه گوگنهایم بیلبائو، که با تیتانیوم ساخته شده است، متریال منعطف‌تری برای تالار کنسرت در نظر گرفته شد. استفاده از پانل‌های فلزی نازک، امکان خلق انحناهای جسورانه‌تر را فراهم کرد و همچنین این امکان را به ساختمان داد که از لحاظ ساختاری، از زمین جدا شود.

فرم‌های فلزی این بنا به گونه‌ای طراحی شده‌اند که گویی در بالای یک نوار نامتقارن از شیشه، معلق هستند. شکاف‌های شیشه‌ای در نما، نور را به داخل لابی و اتاق پیش‌نمایش هدایت می‌کنند و یک ورودی بزرگ را در دل نمای غیرشفاف ساختمان ایجاد کرده‌اند.

تأثیر شهری و آینده پروژه

کمیته برنامه‌ریزی تالار کنسرت، این پروژه را به عنوان یک تسهیلات عمومی در نظر گرفت، با این امید که به عنوان کاتالیزوری برای فعال‌سازی مرکز شهر لس آنجلس عمل کند. برخی منتقدان در مورد میزان موفقیت این استراتژی تردید دارند. آن‌ها اگرچه به افزایش ارزش املاک اطراف اشاره می‌کنند، اما تأثیر آن بر تغییر قطب فرهنگی شهر را چندان قابل‌توجه نمی‌دانند.

با این حال، شاید این وضعیت در آینده تغییر کند. موزه براد (Broad Museum)، که توسط شرکت دیلر اسکوفیدیو + رنفر طراحی شده، در حال ساخت در آن سوی خیابان است و اخیراً اعلام شده که فرانک گری نیز به پروژه توسعه بخش مجاور خیابان گرند باز خواهد گشت.

با این وجود، ساخت یک مرکز فرهنگی در مجاورت تالار کنسرت ممکن است هزینه‌هایی نیز داشته باشد. طبق برنامه‌ریزی‌ها، یک خط مترو قرار است در عمق ۱۲۵ فوتی زیر سطح پایینی تالار ساخته شود. این موضوع می‌تواند باعث ایجاد اختلال در آکوستیک این فضای بین‌المللی شناخته‌شده شود.

جهت دسترسی به پروژه‌های بیشتر به این صفحه از سایت مراجعه کنید.